Είμαστε εγκλωβισμένοι, ως κυνηγετικές οργανώσεις, σε ένα θεσμικό πλαίσιο που δεν αποδίδει. «Δεν τραβάει», όπως λέει και ο λαός.
Ναι, είναι αλήθεια ότι χωρίς τις οργανώσεις μας και την επιστημονική τους στελέχωση, δεν θα μπορούσαμε κάθε χρόνο να αποδεικνύουμε την ύπαρξη υγιών θηραματικών πληθυσμών.
Ναι, είναι επίσης αλήθεια ότι υπάρχει η προϊσταμένη αρχή — η Δασική Υπηρεσία — που συνεργάζεται μαζί μας στα όρια που προβλέπει ο νόμος.
Το ερώτημα όμως είναι: ποιο είναι το πραγματικό αποτύπωμα αυτής της σχέσης, που θυμίζει ομφάλιο λώρο;
Η «μητέρα» Δασική είναι γηρασμένη, υποστελεχωμένη και ανίκανη να αναπτύξει το «παιδί» της, το κυνήγι. Πόσα άτομα στελεχώνουν το Γραφείο Θήρας; Ένα; Δύο το πολύ — για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες 120.000 και πλέον κυνηγών. Και το μόνο που κάνουν ουσιαστικά, επειδή το ορίζει ο νόμος, είναι να εξετάζουν την πρόταση της Ρυθμιστικής μία φορά τον χρόνο.
Στο εξωτερικό, η διοίκηση του κυνηγιού γίνεται από ανθρώπους που είναι και κυνηγοί και επιστήμονες του πεδίου.
Στην Ελλάδα, μπορεί να αποφασίζει για κρίσιμα ζητήματα κάποιος που δεν είχε ποτέ σκύλο, δεν κράτησε όπλο και δεν πάτησε βουνό με μπότα. Αυτό το χάσμα κουλτούρας είναι τεράστιο.
Κι εμείς, ως κυνηγετικές οργανώσεις, δεν κάναμε τίποτα για να το αλλάξουμε. Όσο στην κορυφή δεν υπάρχει άνθρωπος που να ξέρει τι σημαίνει να βάζεις φύντες και να χρησιμοποιείς σφυρίχτρα στις πάπιες· να κατανοεί τη σημασία της διαχείρισης αρπάγων και της χρήσης ειδικών παγίδων· να γνωρίζει την αξία της συστηματικής καταγραφής και ανάπτυξης του ενδημικού θηράματος· ή να έχει νιώσει την απώλεια σκύλου από επίθεση λύκου και την ανάγκη να υπάρξει επιτέλους διαχείριση των αριθμών του που έχουν μετατρέψει το κυνήγι σε εφιάλτη.
Η ηγεσία μας λειτουργεί με κανόνες που θυμίζουν μεσαίωνα: κλειστά, απόκρυφα, σαν κονκλάβιο. Δεν τολμά να είναι ανοιχτή και διαφανής· δεν υπηρετεί πραγματικά τη βάση μέσα από ουσιαστικές Γενικές Συνελεύσεις. Και όσο δεν υπάρχουν συμφωνημένοι, μεσομακροπρόθεσμοι στόχοι που να δεσμεύουν όλους, θα συνεχίσουμε να φθίνουμε.
Το κυνήγι στην Ελλάδα δεν μπορεί να αναπτυχθεί με άρματα που δεν τραβούν.
Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή τρόπου διοίκησης και — πάνω απ’ όλα — αλλαγή κουλτούρας.
Από Απόστολο Γιαπουτζή
www.enoplois.gr
