Με την πρώτη ματιά, μοιάζει με καραμπίνα χωρίς κοντάκι ή κάποια ιδιοκατασκευή.
Όμως πρόκειται για ένα όπλο που παράγεται από το εργοστάσιο της Remington και διατίθεται στην παγκόσμια αγορά.
Ο καλύτερος τρόπος να περιγράψει κανείς το TAC-14 είναι ως απόγονο της μαυρομπάρουτης πιστόλας.
Η χειρολαβή ακολουθεί το ίδιο σχήμα, όπως στα όπλα του 18ου αιώνα.
Ο λόγος είναι ότι μια κάθετη πιστολοειδής, όπως αυτές που συνηθίζονται στα στρατιωτικά λειόκανα, εστιάζει όλη την ανάκρουση στον καρπό του χειριστή.
Αυτό φέρνει κόπωση.
Η κυρτή λαβή με πεπλατυσμένη απόληξη (η Remington την ονομάζει Raptor) επιτρέπει την ανύψωση κατά τη βολή, ενώ αφήνει τον πύχη να οπισθοχωρήσει.
Το μεγάλο μήκος της λαβής παίζει και ένα “νομικό” ρόλο.
Δίνει στο όπλο το απαιτούμενο μήκος, ώστε να πωλείται νόμιμα.
Βλέπετε, τα περισσότερα κράτη δεν έχουν τους περιορισμούς που η (μονίμως οπλοφοβική) γραφειοκρατία επιβάλλει σε εμάς.
Εφόσον τα όπλα έχουν ένα ελάχιστο μήκος – εν προκειμένω 60cm – θεωρούνται μακρύκανα.
Οπότε αντιμετωπίζεται ως λειόκανο όπλο και… τέλος!
Με βάση το 870
Η καρδιά του TAC-14 είναι ο πολυδοκιμασμένος μηχανισμός της επαναληπτικής καραμπίνας 870.
Από το 1952 ως τώρα, πάνω από έξι εκατομμύρια αντίγραφα έχουν πωληθεί, δημιουργώντας μια μακρά ιστορία αξιοπιστίας.
Οι ράγες του μηχανισμού ενεργοποιούνται από την “πάπια”, σπρώχνοντας το κλείστρο προς τα πίσω.
Η κίνηση απελευθερώνει ένα φυσίγγιο από την κυλινδρική αποθήκη και η ράμπα τροφοδοσίας το ευθυγραμμίζει με τη θαλάμη.
Καθώς το χέρι του χειριστή σπώχνει το κλείστρο εμπρός, το φυσίγγιο οδηγείται στη θαλάμη και το κλειδί στην κεφαλή “σφηνώνεται” μέσα στην αντίστοιχη εσοχή της κάνης.
Η πίεση της σκανδάλης, πυροδοτεί το γέμισμα.
Δύο στοιχεία είναι υπεύθυνα για την παροιμιώδη αξιοπιστία του 870: η ατσάλινη βάση που απορροφά το σοκ των συνεχών πυροδοτήσεων και οι διπλοί οπλιστήρες που προσδίδουν ομαλή λειτουργία.
Η σκανδάλη συγκρατείται με ατσάλινους πίρους.
Στη δεξιά πλευρά της βρίσκεται το κουμπί της ασφάλειας και στο εμπρός μέρος της ο μοχλός που ξεκλειδώνει το κλείστρο, δίνοντας πρόσβαση στη θαλάμη.
Όλες οι μεταλλικές επιφάνειες καλύπτονται από μια απλή βαφή “οξείδωσης” που θυμίζει παλιό, στρατιωτικό όπλο.
Οι αλλαγές
Πέρα από την παράλειψη του κοντακίου, το TAC-14 διαφέρει από το 870 λόγω της κοντής κάνης.
Έχει μήκος 36cm και δε φέρει καμία στένωση στο στόμιο (κύλινδρος).
Το μοναδικό στόχαστρο είναι μια ορειχάλκινη, σφαιρική ακίδα.
Η αποθήκη χωρά ως τέσσερα φυσίγγια των 70mm ή τρία από τα μακρύτερα μάγκνουμ.
Η σημαντικότερη προσθήκη είναι η τοποθέτηση του πλαστικού ξυστού της MAGPUL, αντί της απλής πάπιας των κυνηγετικών 870. Όχι μόνο δίνει καλύτερη πρόσφυση, αλλά το σχήμα στο άκρο της εξασφαλίζει πως το χέρι του χρήστη δε θα γλιστρήσει κοντά στο στόμιο της κάνης, με … οδυνηρά αποτελέσματα. Μια σειρά από αναμονές M-LOK επιτρέπουν την τοποθέτηση φακού.
Είναι χρήσιμος για την ταυτοποίηση και κατάδειξη στόχων στο σκοτάδι.
Δύο αορτηριούχοι βοηθούν στη μεταφορά.
Για τους πιο παραδοσιακούς υπάρχει μια έκδοση με ξύλινη λαβή και πάπια όμοια με του 870. υπολείπεται σε χρηστικότητα, όμως κερδίζει οπτικά.
Η πρακτικότερη εκδοχή του TAC-14 ίσως είναι εκείνη που έρχεται σε διαμέτρημα 20 μάγκνουμ. Το μικρότερο φυσίγγιο περικλείει περίπου το 70% της ισχύος του “δωδεκαριού” με αναλογικά χαμηλότερη ανάκρουση.
Παραδόξως το επίσημο site της Remington δημοσιεύει το ίδιο βάρος και για τα δύο διαμετρήματα: 2,54 κιλά.
Ένα…διαφορετικό θηρίο
Ο συνδυασμός ελαφρού όπλου, βαριάς ανάκρουσης και η έλλειψη κοντακίου δημιουργούν ένα ενδιαφέρον πρόβλημα.
Η διαχείριση του TAC-14 κατά τη βολή απαιτεί τελειώς διαφορετική τεχνική, καθώς αν κανείς προσπαθήσει να το “επωμίσει” ως λειόκανο κρατώντας το στην ευθεία με το πρόσωπο, θα αποκτήσει μώλωπες.
Οι ενδεδειγμένες τεχνικές είναι δύο: Είτε βολή από το ίσχύο, με την παλάμη του κύριου χεριού που συγκρατεί τη χειρολαβή κόντρα στα οστά της λεκάνης.
Το αδύναμο χέρι συγκρατεί την πάπια, κατευθύνοντας το στόμιο της κάνης και ασκώντας πίεση προς τα εμπρός και κάτω.
Χρειάζεται αρκετή εξάσκηση για να μπορεί κανείς να κατευθύνει τις βολές με οποιαδήποτε προσέγγιση ακρίβειας.
Η αποτελεσματικότερη μέθοδος είναι εκτείνοντας το όπλο εμπρός και χαμηλότερα από το κεφάλι (στο ύψος του στήθους), ώστε τα μάτια να βλέπουν πάνω από την ευθεία της κάνης.
Το βοηθητικό χέρι σπρώχνει πρός τα εμπρός για να αντισταθμίζει ένα μέρος της ανάκρουσης ενώ το κύριο κρατά σφικτά τη λαβή, τραβώντας ελαφρά πρός τα επάνω και πίσω.
Αυτός ο συνδυασμός έλξης-πίεσης φαίνεται να εξουδετερώνει αρκετή από την ανάκρουση και φέρνει τη σκοπευτική γραμμή σε ένα διαχειρίσιμο ύψος.
Το μειονέκτημα της είναι πως απαιτεί μεγάλη μυική δύναμη και δεν είναι εφικτή για όλους τους χρήστες.
Φαίνεται ότι τα καταλληλότερα φυσίγγια για το “κανόνι χειρός” της Remington είναι οι μειωμένες, σκοπευτικές γομώσεις.
Όπως πχ. τα χαμηλής ταχύτητας μονόβολα και ψήφοι πρακτικής σκοποβολής ή τα σκάγια 24 γραμμαρίων του τραπ. Έχοντας χαμηλότερη ισχύ, καθιστούν τον έλεγχο ευκολότερο.
Σε πρακτικό επίπεδο, παραμένουν αποτελεσματικά για το ρόλο του όπλου, χωρίς να καταπονούν υπερβολικά το χειριστή.
