Ψάρεμα συναγρίδας και μικρά μυστικά

Κατά την διάρκεια της προετοιμασίας μας για μια ψαρευτική εξόρμηση – μηδενός εξαιρουμένου- συνειδητά και ασυνείδητα, όλοι τρέφουμε μια κρυφή ελπίδα, ότι θα συναντήσουμε τα ψάρια σε φάση έντονης διατροφικής ανάγκης. Κάποιες φορές οι ευχές μας γίνονται πραγματικότητα και με σύνεση θα πρέπει να απολαμβάνουμε το ψάρεμα και τα ψάρια που βρίσκονται στο σκάφος. Κάποιες άλλες φορές, η αδράνεια των ψαριών μας προκαλεί πονοκέφαλο κι εμείς προσπαθούμε ως μαθητευόμενοι να βρούμε λύσεις και να προκαλέσουμε τα ψάρια σε ένα αγώνα εξυπνάδας. …Τί γίνεται, όμως, όταν τα ψάρια «τσιμπάνε και δεν τσιμπάνε »;…Τί γίνεται όταν τα ψάρια, παρόλο που έχουν την πρόθεση να φάνε, αφήνουν το δόλωμα κατόπιν κτυπήματος και φεύγουν; Ο λόγος, φυσικά, για την συναγρίδα! Ένα «βυθόβιο» αρπακτικό. Ένα αρπακτικό που χαρακτηρίζεται ως δεινός κυνηγός. Κυνηγός που ενίοτε διαλύει το θήραμά του με τα φονικά του δόντια και ενίοτε το αγνοεί απαξιωτικά, με μια μεγαλοπρέπεια που της έδωσε και τον τίτλο της βασίλισσας … ή ακόμα … απλά το σκοτώνει και το εγκαταλείπει .

Διαβάστε προσεκτικά αυτό το σενάριο… «Ψαρεύουμε στα 60 μέτρα. Το σκάφος μας περνά πάνω από την πέτρα και το βυθόμετρο μας βγάζει ψάρια, που πολύ πιθανόν να είναι συναγρίδες. Η αδρεναλίνη και η αγωνιά βρίσκονται στα ύψη μιας και στα 30 με 40 μέτρα πίσω, σέρνεται ο φύλακας και ένα ολοζώντανο καλαμάρι. Σε ένα περίπου λεπτό δοκιμάζουμε την τύχη μας. Το καλάμι απαραίτητα στο χέρι και η σκέψη στο ψαρί . Ένα δυνατό κτύπημα ναρκώνει το σώμα μας, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το ψαρί δεν ξαναχτυπά» ….ίσως γιατί δεν βρισκόταν σε φάση έντονης διατροφικής ανάγκης; ….ίσως το τρόμαξε ένα πολύ γρήγορο κάρφωμα; …ίσως, το ψαρί αντέδρασε με αυτό τον τρόπο, για να προστατέψει τα αυγά του από ξένο εισβολέα; Οι λόγοι μπορεί να είναι πάρα πολλοί και οι πιθανότητες να γνωρίζουμε γιατί το ψαρί δεν ολοκλήρωσε την επίθεσή του είναι πολύ λίγες. Πιθανές απαντήσεις στο συγκεκριμένο ερώτημα, ανήκουν στη σφαίρα του υποκειμενικού, όμως οι πιθανές αντιδράσεις που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι καθόλα ρεαλιστικές. Μια άκρως ρεαλιστική αντίδραση θα ήταν η «υπομονή». Η «υπομονή» μπορεί να μην είναι μια καινούρια ψαρευτική τεχνική, αλλά είναι ένας τρόπος ψαρέματος, ένας ανορθόδοξος τρόπος, που μας έδωσε αρκετά «χαμένα» ψάρια .Πώς, λοιπόν, αντιδρούμε όταν ένα ψαρί δεν μας κάνει το χατίρι να καρφωθεί στο αγκίστρι με ευκολία;

Επιστροφή στο σενάριο… «Ψαρεύουμε στα 60 μετρά. Το σκάφος περνά πάνω από την πέτρα- βλέπουμε τις συναγρίδες στο βυθόμετρο και μόλις περνά το καλαμάρι από κοντά, ένα δυνατό κτύπημα μας ταράζει σύγκορμους. Το ψαρί δεν ξαναχτύπα, ενώ το σκάφος κινείται… Τί κάνουμε σε μια τέτοια περίπτωση; Αστραπιαία πρέπει να ελευθερώσουμε τα φρένα του μηχανισμού για να σταματήσουμε το δόλωμα και να μείνει κοντά στο ψαρί. Βγάζουμε ταχύτητα και ελέγχουμε την μπομπίνα του μηχανισμού με το χέρι. Ο φύλακας σταμάτησε στο βυθό, όμως με το χέρι μας ελέγχουμε, έτσι ώστε να μην πατώσει το παράμαλλο στο σημείο του φύλακα, για να μειώσουμε τις πιθανότητες μπερδέματος. Το καλαμάρι, αν είναι ζωντανό θα συνεχίσει με την κίνησή του να προκαλεί το θηρευτή. Ή ακόμα, αν είναι νεκρό, η μυρωδιά του θα υποδουλώνει την παρουσία του στο πεδίο του ψαριού. Η συναγρίδα μπορεί να είναι ψαρί καχύποπτο, αλλά είναι και περίεργο- μπορεί να τρομάζει εύκολα, αλλά είναι και τολμηρό. Δύσκολα θα εγκαταλείψει το χώρο της, ειδικά την περίοδο της αναπαραγωγής. Υπολογίζοντας αυτή την παράμετρο, η «υπομονή» θα δώσει χρόνο στην συναγρίδα να επιστρέψει από την σύντομη βόλτα της στο σημείο, μόνο που τώρα η συρτή με φύλακα δουλεύει διαφορετικά. Τι εννοούμε; Η αρματωσιά μας είναι ακίνητη και δουλεύει σαν να είναι κάθετη, με ένα ζωντανό καλαμάρι στην άκρη. Ή ακόμα θα τολμήσουμε να πούμε, ότι δουλεύει ως «παραγάδι» μιας και στην άκρη έχουμε ένα νεκρό καλαμάρι που έχει πατώσει στο βυθό. Οι πιθανότητες, λοιπόν, να επιτεθεί ξανά και σύντομα στο καλαμάρι μας, είναι παρά πολλές από κάθε άποψη. Θα ξεθαρρέψει στις περισσότερες περιπτώσεις, θα δελεαστεί από μια μακρόχρονη παρουσία, αλλά και μυρωδιά ενός δολώματος στο χώρο της κι έτσι θα επιτεθεί ξανά. Αν είναι μεγάλο το δόλωμα, θα δώσουμε χρόνο στο ψάρι για να βάλει και τα αγκίστρια μας στο στόμα της, χωρίς πολλή αντίσταση και μετά θα καρφώσουμε. Αν όλα κυλίσουν ομαλά, θα έχουμε στο σκάφος μας ένα ψάρι, που θεωρητικά θα είχε χαθεί.

Τις ευχές μας, λοιπόν, για καλά ψαρέματα και για τις συναγρίδες ….υπομονή!

Σημ.1 Η συναγρίδα έχει την συνήθεια να σκοτώνει πρώτα το θήραμα και μετά να το τρώει. Άρα, υπάρχει πάντα κάποια σχετική καθυστέρηση μέχρι να καταπιεί το δόλωμα.

Σημ.2 Το καλαμάρι στο σενάριο θα μπορούσε να ήταν σουπιά , χταπόδι ,λιόνα, σαφρίδι, θράψαλο, χέλι και πολλά άλλα.