Τα σκυλιά είναι οι πιστοί φίλοι των κυνηγών, σε καλές και κακές στιγμές. Είναι οι ακόλουθοί τους στο περπάτημα, στην ανάβαση και στο καρτέρι. Μία από τις ράτσες σκύλων που έχει αγαπηθεί υπερβολικά παγκοσμίως, όπως και στην Ελλάδα, είναι τα σκυλιά Pointer. Ας δούμε αναλυτικά κάποιες πληροφορίες για τη συγκεκριμένη ράτσα. Οι πληροφορίες προέρχονται από το διαδίκτυο.
Γενικές πληροφορίες
Το Πόιντερ, συχνά αποκαλούμενο αγγλικό Πόιντερ, είναι μια ράτσα σκύλου που ανήκει στα κυνηγόσκυλα. Είναι μία από τις πολλές ράτσες εντοπισμού. Ενώ το σκυλί συχνά καλείται «αγγλικό Πόιντερ» στην καθομιλουμένη, το επίσημο όνομα της ράτσας σύμφωνα με το «Kennel Club» είναι απλά Πόιντερ. Το όνομα του προέρχεται από την αγγλική λέξη «point», που σημαίνει ότι έχει την ικανότητα να εντοπίζει. Το Πόιντερ είναι αθλητικό (γυμνασμένο), χαριτωμένο και ευγενικό. Η πρώτη εντύπωση είναι ενός γεροδεμένου, σκληροτράχηλου κυνηγόσκυλου, που είναι πάντα σε εγρήγορση και έτοιμο για κυνήγι. Τα κύρια χαρακτηριστικά που το κάνουν να ξεχωρίζει ειναι το κεφάλι, τα πόδια και η ουρά του. Το να μεγαλώνει κανείς ένα αγγλικό Πόιντερ δεν είναι χρονοβόρο. Το τρίχωμά του είναι πολύ κοντό και χρειάζεται μόνο ένα γρήγορο τρίψιμο με μια μαλακή βούρτσα για να ελαχιστοποιηθεί η απώλεια τριχών. Τα συνηθισμένα χρώματα του Πόιντερ είναι καφέ και άσπρο, κίτρινο και άσπρο, πορτοκαλί και άσπρο και μαύρο και άσπρο. Τα σκυλιά με κίτρινο και άσπρο χρώμα έχουν μύτη στο χρώμα της σάρκας, ενώ αυτά με πορτοκαλί και άσπρο χρώμα έχουν μαύρο (ή σκούρο καφέ) χρωματισμό στη μύτη τους και γύρω από τα μάτια. Το σώμα ενός Πόιντερ είναι κυρίως άσπρο, αλλά μπορεί να υπάρχουν μερικά σημάδια σε αυτό. Τα περισσότερα πρότυπα αυτής της ράτσας προτιμούν συμμετρία και ισορροπία για το τέλειο μέγεθος και τα περισσότερα επιτρέπουν ένα ποσό ποικιλίας αν το μέγεθος του σκύλου δεν το παρεμποδίζει έξω, στο κυνήγι. Τα Πόιντερ είναι καλόβουλα, ευχάριστα σκυλιά, ευτυχέστατα όταν ζουν μέσα, ως κομμάτι μιας οικογένειας. Τα Πόιντερ είναι στοργικά και πιστά. Το επίπεδο της επιθετικότητάς τους είναι πολύ χαμηλό έως ανύπαρκτο και μπορούν ευτυχισμένα να συζούν με άλλα σκυλιά και συχνά γάτες. Δεν είναι συνήθως εγωιστικά με το χώρο τους, αλλά το μέγεθός τους και το γάβγισμά τους θα ενοχλήσουν τους περισσότερους ανθρώπους που θα έρθουν στην πόρτα τους. Είναι πολύ καλά και ευγενικά με τα παιδιά, παρόλου που τα μικρά παιδιά και ένα αδέξιο νεαρό Πόιντερ συχνά δεν είναι και ο καλύτερος συνδυασμός. Ενώ τα Πόιντερ αναθρέφονται για να γίνουν κυνηγόσκυλα, είναι τέλεια ευχαριστημένα όταν τους δίδεται επαρκής εξάσκηση σε ένα μη-κυνηγετικό σπιτικό (οικογένεια). Επειδή είναι μια ράτσα με μεγάλη εξέλιξη, η τακτική άσκηση είναι σημαντική για τα σκυλιά αυτά, όπως είναι και για όλες τις αθλητικές ράτσες. Μια αυλή στο κατάλληλο μέγεθος και ασφαλώς περιφραγμένη είναι απαραίτητη για να κρατήσει ένα Πόιντερ ασφαλές, αφού είναι αναθρεμένο να κυνηγά σε μια μεγάλη απόσταση από αυτό. Όταν φεύγει το αφεντικό τους μέσα στη μέρα το καλύτερο είναι να μένουν μέσα στο σπίτι. Τα Πόιντερ απολαμβάνουν συνήθως να χαλαρώνουν μαζί με την οικογένεια μέσα στο σπίτι στις πολυθρόνες και τους καναπέδες. Αυτό ειναι ένα φυσικό κομμάτι της επιθυμίας τους να νιώθουν μέρος της οικογένειας. Το προσδόκιμο ζωής ενός Πόιντερ είναι 12 με 15 χρόνια. Τα Πόιντερ είναι γενετικά αρκετά υγιή σα ράτσα. Κάποια προβλήματα που μπορεί να συμβούν σε αυτήν τη ράτσα περιλαμβάνουν τη «δυσπλασία του γοφού» (εκτόπισμα της άρθρωσης του γοφού),επιληψία και αλλεργίες. Το Πόιντερ απασχολείται στο να βρίσκει παιχνίδια στο βουνό. Στο πλαίσιο της αποστολής του ως βοηθός κυνηγού, υπάρχουν κάποιες δεξιότητες που τις περιμένει κανείς όταν κυνηγάει με Πόιντερ:
Εντοπισμός: Το σκυλί θα πρέπει να μπορεί να βρίσκει και να εντοπίζει τη θέση των πουλιών (θηράματα)
Ανάκτηση: Τα Πόιντερ δεν περιμένει κανείς να είναι φυσικά «ριτρίβερ» , αλλά συχνά προπονούνται στο να βρίσκουν νεκρά ή τραυματισμένα αγρίμια.
Ιστορία
Η ιστορία του Πόιντερ, όπως πολλών ρατσών, είναι ένα εύλογα συζητήσιμο θέμα. Καταγραφές Πόιντερ υπάρχουν στην Αγγλία από το 1650. Σύμφωνα με μια πηγή, το Πόιντερ εμφανίστηκε τον 16ο και 17ο αιώνα, όταν οι ράτσες εντοπισμού, όπως το ισπανικό Πόιντερ, μεταφέρθηκαν από την ηπειρωτική περιοχή της Ευρώπης στην Αγγλία. Μέσα και από την ιστορία, αλλά και από την ανατομική αξιολόγηση, βλέπουμε ότι τουλάχιστον τέσσερις ράτσες συντέλεσαν στις διασταυρώσεις των Πόιντερ: τα λαγωνικά, οι κυνηγετικοί σκύλοι και τα «bull terriers». Καθένα από αυτά είναι καθιερωμένες ράτσες με μοναδικές ιδιότητες που το Πόιντερ μπορεί να χρησιμοποιεί για να κάνει τη δουλειά του. Οι πρόγονοί προσπαθούσαν να φτιάξουν μια πολύ ξεχωριστή ράτσα κυνηγόσκυλου. Τα Πόιντερ μεταφέρθηκαν στις Η.Π.Α. όπου άνθισαν στην άφθονη ανοιχτή γη που προσφερόταν για κυνήγι. Εκείνη την περίοδο (τέλος 1800), το «σέτερ» θεωρούνταν ότι ήταν ο σκύλος-κυνηγός των πουλιών και τα Πόιντερ δεν επιτρεπόταν καν να ανταγωνιστούν σε εξωτερικές δοκιμασίες με τα «σέτερ». Γύρω στο 1910, όμως, το Πόιντερ άρχισε να υπερτερεί του «σέτερ» στο ίδιο του το κυνήγι. Το Πόιντερ κυριαρχεί στις ράτσες κυνηγιού από τότε. Ένα από τα πρώτα σκυλιά που άσκησαν επιρροή στη ράτσα στην Αμερική ήταν ένα σκυλί που εισήχθη από την Αγγλία το 1876 – «Σενσέισον». Στα νότια των Η.Π.Α., όπου ο σκύλος είναι τόσο κυρίαρχος που αναφέρεται συχνά απλά ως ο «σκύλος πουλιών», τα Πόιντερ βρίσκονται σε αφθονία. Το ορτύκι «bobwhite» είναι το κυριότερο πτερωτό θήραμα εκεί και θεωρείται ως το κλασσικό θήραμα του αγγλικού Πόιντερ, αφού το «bobwhite» θα κρατήσει καλά για ένα σκύλο εντοπισμού. Τα Πόιντερ επίσης κατεργάζονται τα πτερωτά θηράματα όπως και ο φασιανός και η μπεκάτσα και μάλιστα με επιτυχία.
