Στην Ελλάδα του 2025, ένα από τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά και κοινωνικά παράδοξα είναι η αδιανόητη και άκριτη προστασία του λύκου.
Μια χώρα με εγκαταλελειμμένη ύπαιθρο, δραματική μείωση των παραδοσιακών κτηνοτρόφων και απουσία ουσιαστικής διαχείρισης της άγριας πανίδας, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον λύκο περίπου ως «Άγιο Δισκοπότηρο». Και το τίμημα το πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι.
Από τον Έβρο μέχρι τη Στερεά, οι λύκοι θερίζουν οικόσιτα ζώα, καταστρέφουν μικρές μονάδες, διαλύουν την ψυχολογία των ανθρώπων της υπαίθρου και σπρώχνουν νέους και ηλικιωμένους μακριά από το βουνό και το επάγγελμα που κάποτε στήριζε την εθνική οικονομία και την επισιτιστική επάρκεια. Οι αποζημιώσεις είναι ψίχουλα. Η πρόληψη είναι ανέκδοτο. Και η ευθύνη έχει εξαϋλωθεί κάτω από το βάρος μιας στρεβλής «οικολογικής ιδεολογίας» που θεωρεί κάθε διαχείριση εγκληματική και κάθε θηρευτή του λύκου «ψυχοπαθή».
Και σαν να μην έφτανε αυτό, στην Πάρνηθα, το μόνο βουνό με φυσικό πληθυσμό κόκκινου ελαφιού στην Ελλάδα, το πρόβλημα παίρνει διαστάσεις τραγωδίας. Εκεί που χρόνια προστάτευαν τα ελάφια, τώρα τα βλέπουν να αργοσβήνουν, καταδιωγμένα από τους λύκους, πνιγμένα από το άγχος, συρρικνωμένα πληθυσμιακά, με τα νεαρά να μη φτάνουν καν στην ενηλικίωση. Κανένα σχέδιο, καμία μέριμνα. Η Πάρνηθα μετατρέπεται σταδιακά σε ένα ασαφές πείραμα δήθεν «ισορροπίας», βασισμένο σε οικολογικές φαντασιώσεις και αντιγραφές από το Yellowstone, σε ένα περιβάλλον που δεν έχει καμία σχέση με το ελληνικό τοπίο.
Η τραγική ειρωνεία; Αν κάποιος σκοτώσει ελάφι ή λύκο, είναι «εγκληματίας». Αν όμως ο λύκος ξεπαστρέψει ελάφια, σκυλιά, κατσίκια, πρόβατα, αλογάκια, βοοειδή, είναι «η φύση που αυτορυθμίζεται». Αν ένα ζώο πεθάνει από κυνηγό, είναι «δολοφονία». Αν το διαμελίσει λύκος, είναι «βιοποικιλότητα». Αν επιτεθεί σε αδέσποτα ή ζώα συντροφιάς, είναι «αναγκαίο κακό». Αν τρομοκρατήσει έναν βοσκό, φταίει ο βοσκός που δεν έβαλε GPS στις γίδες.
Η μονομερής υπεράσπιση του λύκου δεν είναι επιστημονική διαχείριση. Είναι δογματισμός. Είναι προπαγάνδα που αγνοεί τα δεδομένα, αδιαφορεί για τις απώλειες, απαξιώνει τις τοπικές κοινωνίες και υπονομεύει τη συνοχή της ανθρώπινης και φυσικής συμβίωσης. Όσο συνεχίζεται αυτή η τυφλή πολιτική, ο λύκος δεν θα είναι ένα ισότιμο στοιχείο της άγριας ζωής. Θα είναι σύμβολο παρακμής και εργαλείο διάλυσης κάθε μορφής ορθολογικής διαχείρισης.
Αυτό που συντελείται στην ελληνική ύπαιθρο δεν είναι απλώς μια σειρά «μεμονωμένων περιστατικών» αλλά μια σιωπηλή εξόντωση. Ζώα ξεκληρίζονται, οικογένειες κτηνοτρόφων διαλύονται οικονομικά, και η ισορροπία της φύσης διαλύεται στο όνομα μιας αρρωστημένης ιδεοληψίας.
Η πλήρης ασυλία του λύκου, η άρνηση οποιασδήποτε διαχείρισης και η απαξίωση κάθε φωνής λογικής, δεν είναι πλέον δείγμα οικολογικής ευαισθησίας. Αυτό είναι κρατική συνενοχή σε μια καταστροφή με διαρκώς αυξανόμενο κόστος.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να σωπαίνουμε. Δεν μπορούμε να ανεχόμαστε άλλο την πολιτική δειλία, τις ΜΚΟ που παριστάνουν τους σωτήρες της φύσης ενώ καταστρέφουν τη βιώσιμη συμβίωση ανθρώπου-φύσης, και τις εξαγορασμένες σιωπές εκείνων που θα έπρεπε να προστατεύουν τους ανθρώπους της υπαίθρου.
Η ελληνική ύπαιθρος είναι η τελευταία γραμμή άμυνας για την αληθινή φύση. Αν δεν σταματήσουμε τώρα αυτή την εσκεμμένη απορρύθμιση, πολύ σύντομα δεν θα ‘χουμε ούτε κοπάδια, ούτε θηράματα, ούτε δάση. Θα ‘χουμε μόνο σιωπή… και καλοταϊσμένους λύκους.
Παρατηρητήριο Κυνηγετικής Ορθότητας
www.enoplois.gr
