Γράφει η Ευγενία Λαμπέτσου,
Δασολόγος – Περιβαλλοντολόγος
Μπορώ να γράψω τόσα πολλά για όλα αυτά που ζούμε στο παρανοϊκό μας κράτος, όπως άλλωστε το έχω προσπαθήσει κατά καιρούς.. Όμως δεν θέλω να γράψω άλλο.. και σίγουρα δεν θέλω να ακούσω άλλο ή να διαβάσω τις απόψεις των “ειδικών”.. του Συνoλάκη-Tsunami Research Center of the USA (αν είναι δυνατόν!), του επί παντός επιστητού γεωλόγου Ευθυμίου Λέκκα (έλεος!!) ή του παντοκράτορα υπουργού πολιτικής προστασίας και ιατρού Βασιλείου Κικίλια (όσκαρ α΄ ανδρικού ρόλου).. Δεν αντέχω άλλο τον κομματισμό αντί για τον επαγγελματισμό, ούτε τις ψεύτικες κορώνες των όσων έχουν κυβερνήσει για το ποιός έκαψε τους περισσότερους..
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ!!
Το μόνο που θέλω είναι να βγω στους δρόμους!! Να ορθώσω ανάστημα με τους συναδέλφους, να υπερασπιστώ την επιστήμη μου, να ενημερώσω τους πολίτες ότι υπάρχει τρόπος και να διεκδικήσω την αυτονόητη, κανονικά, συνολική διαχείριση του δάσους, διότι όπως έχω ξαναπεί.. δεν θυμάμαι να σύστησα ποτέ σε γιατρό πώς να θεραπεύσει, ούτε σε μηχανικό πώς να χτίσει!
Κανονικά και αν μπορούσαμε να ξεπεράσουμε τον φόβο μήπως χάσουμε την θέση, την χρηματοδότηση, την εργολαβία, την εύνοια ή την βολή, οι δασικοί όλων των κλάδων και σε όλους τους τομείς, υπάλληλοι της δασικής υπηρεσίας, των δήμων, ακόμη και της πυροσβεστικής, ιδιώτες, ερευνητές και πανεπιστημιακοί, έπρεπε να είμαστε στους δρόμους.. Πώς να οργανωθείς όμως; πώς να συνεργαστείς; πιστέψαμε ότι δεν γίνεται.
Το όραμα για μια κοινωνία με υγιή αντανακλαστικά κι αληθινό αίσθημα ευθύνης, ψηφίδα της οποίας αποτελούμε, μάλλον όνειρο θα μείνει.. Τίποτα δεν θα αλλάξει, γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε δέσμευση, αφοσίωση, πάθος και αγάπη κι εμείς δεν θέλουμε να θυσιάσουμε ούτε μια στάλα από χρόνο, ενέργεια και συμφέροντα..
Ένα άρθρο σε μια εφημερίδα ή μια καθυστερημένη αντίδραση για τον κανονισμό πυροπροστασίας, αφού μίλησαν πρώτα όλοι οι άλλοι, δεν είναι αρκετά, αγαπητό ΔΣ του συνδικαλιστικού μας οργάνου.. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
www.enoplois.gr
