Eνα από τα τελευταία μεγάλα θηλαστικά στον ευρωπαϊκό χώρο. Στην Ελλάδα την βρίσκουμε σε έναν αξιόλογο αριθμό κύρια στην ραχοκοκαλιά της Πίνδου και στα βουνά της Ροδόπης. Τούτο είναι το αποτέλεσμα της ευαισθητοποίησης και του κυνηγετικού κόσμου που οδήγησε στον διπλασιασμό σχεδόν του πληθυσμού της σε μια δεκαπενταετία. Έτσι ενώ το είδος μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80 είχε μειωθεί ελαφρώς- αναφορές μιλούσαν για έναν πληθυσμό μεταξύ 90 και 120 ζώα σήμερα εκτιμάται ότι ο πληθυσμός της προσεγγίζει ή έχει ξεπεράσει τα 800 άτομα. Επίσης θετικό είναι και το γεγονός ότι η αρκούδα πια ξεφεύγει από τα γεωγραφικά όρια όπου είχαμε συνηθίσει να την συναντάμε τα προηγούμενα χρόνια και άρχισε να επανεμφανίζεται και σε ορεινές περιοχές όπου είχε εκλείψει από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Αναφορές υπάρχουν για επανεμφάνισή της στον Όλυμπο ενώ η εξάπλωσή της φτάνει πια ως τον νομό Ευρυτανίας και Φθιώτιδας. Αυτό σημαίνει περισσότερα τροφικά αποθέματα για το ζώο και λιγότερη πίεση στις ανθρώπινες δραστηριότητες στις περιοχές οπού την συναντούσαμε παραδοσιακά. Αξίζει εδώ να αναφέρουμε πως το 90-95% της διατροφής της αρκούδας είναι φυτά και φρούτα και μόνο το υπόλοιπο 5-10% αποτελείται από πρωτεΐνη που περιλαμβάνει ποντίκια, μυρμήγκια μικρά τρωκτικά, αλλά ταυτόχρονα και κτηνοτροφικό κεφάλαιο, δηλαδή από πρόβατα και κατσίκια, όσο και αγελάδες άλογα και άλλα. Και εδώ ξεκινούν τα προβλήματα για τους κτηνοτρόφους μας. Η μάνα κρατάει κοντά της τα μικρά για δυο χρονιά, χρονικό διάστημα κατά το οποίο τα μαθαίνει όλα εκείνα που χρειάζονται για να βρίσκουν της τροφής τους. Τα αρσενικά και τα θρυλικά ζώα ζουν χώρια, κυρίως όταν η θηλυκή έχει μικρά, γιατί το αρσενικό προκειμένου να ζευγαρώσει, σκοτώνει τα μικρά.
Η αρκούδα και κυρίως η θηλυκή κατά το χειμώνα πέφτει σε λήθαργο, μια ελαφριά μορφή ύπνου, προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει, ως την άνοιξη όπου θα μπορεί πάλι εύκολα να βρει τροφή. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα τρέφεται με το λίπος που έχει αποθηκεύσει κάτω από το δέρμα της. Κατά το διάστημα αυτό πέφτουν οι βιορυθμοί της ώστε να μην καταναλώνει πολύ ενέργεια. Όταν από κάποια αιτία το ζώο ξυπνήσει αυτοί οι ρυθμοί ανεβαίνουν σε κανονικά επίπεδα. Το άσχημο είναι πώς όσο εύκολα ξυπνάει για κάποιον λόγο, τόσο δύσκολα πέφτει πάλι σε λήθαργο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να πεθάνει από ασιτία. Όπως προ είπαμε μέσα σε αυτήν την κατάσταση λήθαργου η μάνα γεννάει και τα μικρά της τα οποία με ένα έμφυτο ένστικτο βρίσκουν μόνα τους τη θηλή ώστε να τρέφονται. Αν ο χειμώνας όμως δεν έχει ακραία καιρικά φαινόμενα, υπάρχει η δυνατότητα εύρεσης τροφής και αν ο προηγούμενος χρόνος βοήθησε το ζώο να καλύψει τις ανάγκες του σε τροφή, τότε δεν είναι σπάνιο να δούμε ίχνη μετακινήσεων ακόμα και μέσα στα χιόνια.
Φυσικά, η χειμερία της νάρκη όπως την μάθαμε δεν ισχύει. Και φυσικά πρόβλημα με την εμφάνισή της κοντά στο αστικό ιστό είναι τεράστιο. Εκεί, χρειάζεται η ανθρώπινη παρέμβαση για να γυρίσει η αρκούδα στο δικό της ζωτικό χώρο.
Άρθρο από την εφημερίδα Έλληνας Αγρότης
www.enoplois.gr
