Πολιτική οπλοκατοχή και εθνική άμυνα – Η ατομική ευθύνη που θέλουμε

Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε όλοι μάρτυρες, για άλλη μια φορά μέσα σε βραχύ χρονικό διάστημα, του γνωστού ρητού της λαϊκής μας θυμοσοφίας «αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς μην περιμένεις να σε ξύσει κανείς».

• Γράφει ο Ανδρέας Γεωργίου

Οι επιθέσεις στο Ισραήλ, μία από τις πλέον στρατιωτικοποιημένες κοινωνίες της εποχής μας, αποκάλυψαν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, κάνοντας τις αναπόφευκτες συγκρίσεις, τη γύμνια του Ελλαδικού κράτους αναφορικά με το πως αντιμετωπίζει του πολίτες του. Ας μη σας κρατάμε σε αγωνία, τους αντιμετωπίζει είτε σαν εν δυνάμει εγκληματίες, είτε σαν δουλοπάροικους είτε στην καλύτερη περίπτωση σαν υποδεέστερα όντα.

Ας εξηγηθούμε λοιπόν. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού ΠΡΟ.ΠΟ.  αναφορικά με περαιτέρω περιορισμό της πολιτικής οπλοκατοχής, πέραν του γελοίου, πλέον έχουν σοβαρό αντίκτυπο και στην ασφάλεια του μέσου πολίτη. Η άμυνα της χώρας κύριοι δεν είναι τάβλι σε καφενείο ούτε power point σε παρουσίαση κομματικού προγράμματος. Η άμυνα δεν είναι μόνο τα αεροσκάφη, τα πλοία, τα τεθωρακισμένα και οι φανταχτερές στολές. Η άμυνα της χώρας είναι οι πολίτες της, εμείς, εσείς, οι άνθρωποι της καθημερινότητος και σε έθνη κυκλωμένα από αντιπάλους όπως το δικό μας αυτό θα έπρεπε να είναι το modus operandi μας και όχι η μετάφραση του συριζαϊκού ρητού «κάντε πως κοιμάστε» που είναι σε σημερινή απόδοση «θα μας προστατεύσει το NATO και η ΕΕ».

Ακούσαμε λοιπόν τον Υπ. ΠΡΟ.ΠΟ. να αναφέρει (αναμασώντας αυτό που έλεγαν και οι προκάτοχοί του δηλαδή) πως επιβάλλεται να αυστηροποιηθεί η κατοχή πυροβόλων όπλων από πολίτες στη χώρα για τον περιορισμό της εγκληματικότητος.

Ξεκινά λοιπόν ο αγαπητός Υπουργός με την παραδοχή πως αυξημένη παρουσία ΝΟΜΙΜΩΝ όπλων σημαίνει αυτομάτων άνοδο της εγκληματικότητος. Γιατί αυτό άραγε; Γιατί έτσι του είπαν προφανώς αυτοί που έχουν «άποψη» περί αυτών των θεμάτων. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν σαν σύνθημά τους «να τους τα μαζέψουμε για να μην έχουμε τρεχάματα, τι να τα κάνουν τα όπλα;». Είναι οι άνθρωποι λοιπόν, οι οποίοι σαν πιο Σοβιέτ από τα χειρότερα Σοβιέτ δεν επιθυμούν ο πολίτης να είναι γνώστης και δυνάμενος να αμυνθεί τόσο σε ατομικό όσο και σε εθνικό επίπεδο και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πωλούν ψευδείς εκδουλεύσεις στους προϊσταμένους τους με γελοιότητες, ξαναλέμε ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΕΣ του τύπου: «Κοιτάξτε τα νόμιμα όπλα ήταν 10000 και τα πήγαμε στα 8000, είδατε επιτυχία;».

Δυστυχώς, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας δε βρίσκεται ένας να τους απαντήσει πως η εγκληματικότητα δεν προκαλείται από τους νόμιμους, αλλά από τους παράνομους, οι οποίοι και δεν ενδιαφέρονται για την αυστηροποίηση ή μη οιασδήποτε διατάξεως ή νόμου.

Σωστά κύριοι φωστήρες! Θα πάρετε από τον μέσο πολίτη το φτωχό του λειόκαννο  χωρητικότητος 2+1, μιας και «δεν το κάνει τίποτε» και αφού τα οικονομικά του είναι τόσο στενά που δεν μπορεί να είναι ούτε σκοπευτής ούτε κυνηγός, την ώρα που ο μέσος εγκληματίας κατέχει τυφέκια, υποπολυβόλα μέχρι και χειροβομβίδες!

Και έτσι μειώνετε την εγκληματικότητα ε; Λίγη ντροπή υπάρχει;

Αντί να δώστε την ευκαιρία σε όποιον κατέχει ένα όπλο έστω και χωρίς άδεια εν ισχύι να πάει και να το νομιμοποιήσει με την προϋπόθεση να περάσει εξετάσεις και να βρεθεί και ικανός να το κατέχει, να περάσει μια μικρή υποτυπώδη εκπαίδευση με κανόνες ασφαλείας, να μάθει να το κατέχει ασφαλώς και αν χρειαστεί να υπερασπιστεί την πατρίδα του μέχρι οι τακτικές δυνάμεις να τον βοηθήσουν… Αλλά όχι!

Προτιμάτε να πουλήσετε εκδούλευση σε αυτούς που θέλουν τον πολίτη να είναι ένα άβουλο πολτοποιημένο εγκεφαλικά πλάσμα που το μόνο που θα κάνει θα είναι να καταναλώνει ό,τι του λένε και να θεωρεί ως φωστήρες και κομιστές του φωτός τον κάθε γελοίο τύπο που βγαίνει στο γυαλί στις 6 στις 8 και στις 9, παρουσιάζοντας το κάθε είδους τηλεσκουπίδι και διαμορφώνοντας «κοινή γνώμη».

Προτιμάτε να μην έχετε πολίτες υπεύθυνους, εκπαιδευμένους, συνειδητοποιημένους. Αρέσκεστε να ακούτε την ασυναρτησία του κάθε ασχέτου με το αντικείμενο «υπευθύνου», αντί να καλέσετε φορείς και ανθρώπους του χώρου να συζητήσετε όπως κάνει κάθε κράτος που ΣΕΒΕΤΑΙ τους πολίτες του.

ΦΟΒΑΣΤΕ τον πολίτη και αυτό κύριοι είναι δυστυχώς το χειρότερο απ’ όλα, για αυτό και τον θέλετε κοιμισμένο. Ξεχνάτε όμως πως πλέον η γνώση δεν είναι κρυφή, ξεχνάτε πως η ενημέρωση είναι παγκόσμια και πως οι συνέπειες τέτοιων άκαιρων πράξεων έρχονται πολύ ενωρίτερα, τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

Προφανώς η προτροπή σας για ατομική ευθύνη αρχίζει και τελειώνει στις μάσκες και τα εμβόλια…

Η εκχώρηση του αποκλειστικού δικαιώματος οπλοκατοχής σε μια πολιτική ελίτ και στα εκτελεστικά της όργανα (τα σώματα ασφαλείας), δεν είναι ένδειξη δημοκρατίας. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι παντελής έλλειψη δημοκρατίας!

Oι πολίτες είχαν το δικαίωμα να κρατούν όπλα σε αρκετές περιόδους μέσα στην ιστορία μας.  Κατά την περίοδο της δημοκρατίας στην κλασική Αθήνα με τον θεσμό του πολίτη-οπλίτη,  κατά την περίοδο μετά την Επανάσταση του 1821 ώς και πριν τον Β’ Π.Π. Την κλασική Αθήνα με τον  δημοκρατικό θεσμό του πολίτη – οπλίτη υιοθέτησαν και οι πατέρες της αμερικανικής ανεξαρτησίας μετά από περίπου 2.000 χρόνια σκοταδισμού.

Κύριος λόγος που οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μεγαλούργησαν είναι το Σύνταγμα της χώρας. Αυτό το Σύνταγμα, παρά την εποχή που δημιουργήθηκε, αποτελεί ακόμα ένα σύγχρονο σύμβολο ελευθερίας.

Μετά την επιτυχία της αμερικανικής επανάστασης το 1776, οι πατέρες του αμερικανικού έθνους βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους «Φεντεραλιστές». Οι τελευταίοι υποστήριζαν μια ισχυρή κεντρική διοίκηση, εκτεταμένες εξουσίες για τον πρόεδρο, αυστηρό έλεγχο των (τότε 12) πολιτειών και, το σημαντικότερο, αφοπλισμό των πολιτών και τη δημιουργία ενός τακτικού στρατού υπό τον έλεγχο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Ο Φεντεραλιστής Νώε Γουέμπστερ έγραφε: «Για να είναι επιτυχής ένας τακτικός στρατός, πρέπει να αφαιρέσει τα όπλα από τους πολίτες, κάτι που συμβαίνει σε σχεδόν όλα τα βασίλεια της Ευρώπης. Η ανώτατη διοίκηση στην Αμερική δεν μπορεί να επιβάλει αδίκους νόμους όταν όλοι οι πολίτες έχουν όπλα».

Από την άλλη, οι αντιφεντεραλιστές υποστήριζαν την ιδέα μιας αδύναμης κεντρικής κυβέρνησης ως εγγύηση για την ελευθερία των πολιτών. Κεντρικό ζήτημα της διαμάχης ήταν ποιος είχε τη στρατιωτική εξουσία στο νέο κράτος. Οι αντιφεντεραλιστές υποστήριζαν ότι οι πολίτες που κρατούσαν όπλα μπορούσαν να αντισταθούν όχι μόνο σε ξένους εισβολείς, αλλά και σε ενδεχόμενους δικτάτορες.

Στο Ισραήλ προσεγγίζουν το ζήτημα στις αντικειμενικές του διαστάσεις. Εκεί, όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα – αλλά και το καθήκον – να φέρουν όπλα, τα οποία χρησιμοποιούν σε ένα αυστηρά ρυθμισμένο πλαίσιο από το κράτος. Παραδείγματα βλέπουμε πλέον καθημερινώς. Να τονίσουμε εδώ πως τις τελευταίες ημέρες η κυβέρνηση αποφάσισε την απελευθέρωση περαιτέρω της πολιτικής οπλοκατοχής αφού κατάλαβε πως είναι ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ.

Αντίστοιχα, στο ελληνικό σύνταγμα (άρθρο 4, παράγραφος 6) ορίζεται ότι «κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συνεισφέρει στην άμυνα της πατρίδας, σύμφωνα με τους ορισμούς των νόμων». Παρ’ όλο που το δικαίωμα αυτό είναι συνταγματικά εγγυημένο, η νομοθεσία και οι υπουργικές αποφάσεις έχουν περιορίσει αυθαίρετα αυτό το δικαίωμα ή ακόμα το έχουν αποδυναμώσει.

Στη Βραζιλία, όπου μόνο οι αστυνομικοί και άτομα της ελίτ έχουν το δικαίωμα νομιμοποιημένης οπλοφορίας, η εγκληματικότητα με όπλα είναι πέντε φορές περισσότερη από ό,τι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη Βρετανία, αφότου η πολιτική οπλοκατοχή απαγορεύτηκε από τον πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ, η εγκληματικότητα αυξήθηκε εκθετικά.

Αυτά τα παραδείγματα αποδεικνύουν πως οι απαγορεύσεις δε λύνουν το πρόβλημα της εγκληματικότητας. Τουναντίον, αφήνουν τον νομοταγή πολίτη εκτεθειμένο. Η εγκληματικότητα συνδέεται περισσότερο με τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες παρά με το δικαίωμα οπλοκατοχής. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι δεν είναι τα όπλα που σκοτώνουν, αλλά οι άνθρωποι. Η λύση είναι ένα σωστό νομοθετικό πλαίσιο για την οπλοκατοχή, συνοδευόμενο από ιατρική παρακολούθηση, ασφαλή αποθήκευση των όπλων εντός της οικίας και εκπαίδευση των πολιτών για την ευθύνη που συνεπάγεται το δικαίωμα αυτό. Οι πολίτες δεν πρέπει να απολαμβάνουν το δικαίωμα οπλοκατοχής αδιαφορώντας για την ασφάλεια τους και των άλλων.

Συνοψίζοντας λοιπόν να πούμε πως το δικαίωμα της οπλοκατοχής θα πρέπει να προστατεύεται σαφώς στο Σύνταγμα και να ρυθμίζεται με νόμο που θα ορίζει τις λεπτομέρειες της χρήσης και διαχείρισης των όπλων. Αυτό θα βοηθήσει στην προστασία του ασύλου του σπιτιού και της νομιμότητας στην κοινότητα, καθώς και στην προάσπιση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Η απαγόρευση της οπλοκατοχής δεν είναι η λύση σε αυτά τα ζητήματα, αντιθέτως θα ωφελήσει τους εγκληματίες που θα έχουν άπλετο πεδίο δράσης σε ανυπεράσπιστους πολίτες. Η εγκληματικότητα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πλαίσιο πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών κάθε χώρας. Επομένως, η προσέγγιση πρέπει να είναι πολυδιάστατη και να συνδυάζει την οπλοκατοχή με προσεκτικές νομοθετικές ρυθμίσεις αναφορικά με τις λεπτομέρειες που αναλύσαμε.

Επιτέλους κύριοι, η λύση για τους μεθυσμένους οδηγούς είναι να πάρουμε τα αυτοκίνητα από όλον τον κόσμο;

ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ! ΣΟΒΑΡΕΥΤΕΙΤΕ!

O Ανδρέας Γεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι Πλοίαρχος Ε.Ν και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών. Εργάζεται στην ποντοπόρο ναυτιλία σαν στέλεχος διαχειρίσεως, διδάσκει ναυτιλιακά σε μεταπτυχιακό επίπεδο και στην Ελλάδα είναι εκπρόσωπος της Firearms United, ενός διεθνούς οργανισμού που εργάζεται για την εξάπλωση της υπεύθυνης πολιτικής οπλοκατοχής. Ασχολείται με το αντικείμενο πολλά χρόνια έχοντας συμμετάσχει σε think tanks και επιτροπές επί του αντικειμένου. Είναι επίλεκτος αθλητής σκοποβολής και μέλος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών. Ομιλεί τέσσερις ξένες γλώσσες.

About Author