«Οικίες – φρούρια» και απελευθέρωση κανόνων εμπλοκής για να σταματήσει η εγκληματικότητα!
Γιάννης Δημητροκάλλης! Άνθρωπος του μόχθου, με έντονη κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα! Είναι υποψήφιος στην Ανατολική Αττική με τους ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ! Ο Γιάννης Δημητροκάλλης έχει μια έντονη ενασχόληση με το κυνήγι και την ερασιτεχνική αλιεία. Δεν φοβάται να εκφράσει την άποψή του για το πρόβλημα της εγκληματικότητας και ξεδιπλώνει το πρόβλημα της υποβάθμισης της ζωής στην ύπαιθρο από τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου», έχοντας και ο ίδιος ισχυρές ρίζες και δεσμούς με τους τόπους καταγωγής του. Αξίζει να διαβάσετε τη συνέντευξη!
Στον Χάρη Μπερτίδη
Ποιες οι θέσεις των ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ για το κυνήγι;
Οι προγραμματικές του κόμματός μας για το κυνήγι είναι επιθετικές:
Να μπει το κυνήγι, η φύση και ότι καλό αυτή προσφέρει στον άνθρωπο στα σχολεία, στην παιδεία… Να μεταφέρουμε στα παιδιά μέσα στις τάξεις του σχολείου τους, αυτήν την καταιγίδα χρωμάτων, ήχων, μυρωδιών, συναισθημάτων πού βιώνουμε εμείς όταν βγαίνουμε για θήρευση καθαρίζοντας τον εγκέφαλό μας από κάθε πρόβλημα. Το κυνήγι είναι αποδεκτό στην Ευρώπη (όπως και στην πατρίδα μας) ως μέσον διαχείρισης της φύσης. Είναι απολύτως νόμιμο, θα πρέπει λοιπόν να διδάσκεται στα σχολεία η ωφελιμότητά του. Το κόμμα μας θα αντιμετωπίσει μέσα στη Βουλή το αισχρό νομοσχέδιο “Άργος”, το οποίο παρά το ότι στην δημόσια διαβούλευση είχε πάνω από 39.000 επικριτικά σχόλια (αριθμός ρεκόρ) για νομοσχέδιο που μπαίνει σε διαβούλευση, η κυβέρνηση για να κάνει το χατίρι των υποτιθέμενων οικολόγων και τον δήθεν ζωόφιλων το πέρασε με άρθρα τα οποία εξοντώνουν την καθαροαιμία, την ιδιοκτησία καθώς και την ίδια την ύπαρξη των σκυλιών μας. Όπως κάθε χρόνο (εκτός από τα δύο χρόνια του αποκλεισμού που λόγω κόβιντ δεν λειτούργησε η έκθεση) έτσι και φέτος αντιπροσωπεία του κόμματος επισκέφθηκε την έκθεση. Μαζί με την Αγγελική Βαλαβάνη Ντρίκου και δύο ακόμα συναγωνιστές συνομιλήσαμε με τους εκθέτες, τους γερακάρηδες, τους προέδρους των ομοσπονδιών, τους θηροφύλακες και στο τέλος είχαμε μία μακρά συζήτηση με τον πρόεδρο της Συνομοσπονδίας κύριο Αραμπατζή, όπου ακούσαμε τα τρέχοντα θέματα τού κυνηγίου, προβλήματα και σύγχρονες ανησυχίες.
Η εγκληματικότητα στα ύψη! Τι πιστεύετε ότι πρέπει να αλλάξει στην εσωτερική μας ασφάλεια;
Ο Έλληνας αστυνομικός θα έχει δικαίωμα να κάνει χρήση του ατομικού οπλισμού του όταν αντιμετωπίζει ένοπλους εγκληματίες. Αλλαγή του νομικού πλαισίου για τους κανόνες εμπλοκής. Είναι αδιανόητο οι ένστολοι φρουροί της Δημόσιας Τάξης να πέφτουν θύματα κακοποιών και να στερούνται του δικαιώματος στην αυτοάμυνα μέσω της χρήσης του πυροβόλου όπλου τους. Τέλος στην φοβική νοοτροπία που εντέχνως καλλιεργήθηκε στα σώματα ασφαλείας. Μηδενική ανοχή στην εγκληματικότητα. Η οικία κάθε πολίτη αποτελεί άσυλο και η υπεράσπισή της σε περίπτωση εγκληματικής εισβολής αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα κάθε Έλληνα. Είναι αδιανόητο να εισβάλλουν σε σπίτια σεσημασμένοι εγκληματίες και να βιαιοπραγούν κατά πολιτών, οι οποίοι δεν μπορούν να υπερασπιστούν την ζωή και την περιουσία τους, γιατί αν το κάνουν θα φυλακιστούν. Ο αμερικανικός νόμος για την «οικία-φρούριο» θα θεσμοθετηθεί και στην Ελλάδα και έτσι θα εξαλειφθούν άμεσα τα καθημερινά φαινόμενα διαρρήξεων, ληστειών, βιασμών και δολοφονιών με θύματα πολίτες εντός των οικιών τους. Ως συνέχεια του θεσμού «οικία-φρούριο» θα τροποποιήσουμε το νομικό πλαίσιο για την οπλοκατοχή από Έλληνες πολίτες με βάση τα αμερικανικά πρότυπα. Η νόμιμη οπλοκατοχή θα τονώσει το αίσθημα ασφάλειας των Ελλήνων έναντι της απειλής της εγκληματικότητας και θα περιορίσει την ασυδοσία των κακοποιών, που σήμερα αποτελούν μάστιγα για τις οικίες και τα καταστήματα ή τις επιχειρήσεις των νομοταγών πολιτών.
Ποιες είναι οι βασικές θέσεις σας για την γεωργία και την κτηνοτροφία;
Σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, η ελληνική γεωργία βρισκόταν σε τροχιά κλιμακούμενης παραγωγικής αποδιάρθρωσης. Δεν υπήρξε ποτέ εθνικός σχεδιασμός όσον αφορά την αγροτική οικονομία μας. Οι εκάστοτε σχετικές προεκλογικές εξαγγελίες εγκαταλείπονταν την επαύριον των εκλογών και ο γεωργικός τομέας αφηνόταν στην τύχη του. Μετά την είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.), με ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών οι Έλληνες αγρότες άρχισαν να εθίζονται στις κοινοτικές επιδοτήσεις. Η πρακτική αυτή υποβάθμισε περαιτέρω την κοινωνική αποδοχή του αγροτικού επαγγέλματος. Η ελληνική κοινωνία, που τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 περιθωριοποιούσε τον αγρότη ως αξιολύπητο φτωχό επαρχιώτη, τώρα τον στιγμάτιζε ως υπεύθυνο για την κατασπατάληση ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Το διεφθαρμένο κομματικό σύστημα έντεχνα κρύφτηκε πίσω από αυτήν τη φήμη. Ωστόσο, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί της Ε.Ε. κατέγραψαν τις αμφιβολίες τους σχετικά με τον τελικό προορισμό των κοινοτικών κεφαλαίων στη χώρα μας. Ο οργανισμός FarmSubsidy της Ε.Ε. έχει θεσπίσει ένα δείκτη διαφάνειας για κάθε χώρα ως προς τη διάθεση των παρεχόμενων επιδοτήσεων. Σύμφωνα με τον οργανισμό αυτό, η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση ανάμεσα σε 27 χώρες, με δείκτη διαφάνειας μόλις 25%. Η αλήθεια είναι ότι όσες από τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις δεν τις ιδιοποιήθηκε η κομματική νομενκλατούρα, κατέληξαν στους ημετέρους και στη δημιουργία οικονομικά εξαρτημένων κομματικών στρατών. Με το σπάταλο, μη αναπτυξιακό διασκορπισμό των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων η χώρα έχασε την ευκαιρία να εκσυγχρονίσει και να αναδιαρθρώσει τον πρωτογενή της τομέα. Μοιραία, οδηγήθηκε σταδιακά στην κατάρρευση της πρωτογενούς παραγωγής, η οποία με τη σειρά της επέφερε ελλειμματικό ισοζύγιο όσον αφορά τις εισαγωγές και τις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων και τροφίμων. Μάλιστα, το ισοζύγιο αυτό παρέμεινε σταθερά ελλειμματικό στο πέρασμα των χρόνων, καταγράφοντας στα ετήσια δελτία της ΕΛΣΤΑΤ διαφορές επιπέδου 1,5 δισεκατομμυρίου ευρώ, ακόμα και την περίοδο της οικονομικής κρίσης κατά την οποία επιβλήθηκαν περικοπές στις εισαγωγές. Να σημειωθεί ότι το πραγματικό ύψος του ελλείμματος στο ισοζύγιο είναι μεγαλύτερο, γιατί κανένας δεν είναι σε θέση να αποτυπώσει την πραγματική προέλευση των τροφίμων στις αλυσίδες σούπερ μάρκετ ξένων συμφερόντων που έχουν κατακλύσει τη χώρα. Επιπλέον, μετά το 1981 οι αγρότες σταθερά επέλεγαν τι θα καλλιεργήσουν με αποκλειστικό γνώμονα ποιο προϊόν επιδοτείται. Εγκαταλείφθηκαν παραδοσιακές ελληνικές καλλιέργειες όπως όσπρια, αμύγδαλα, κρεμμύδια, σκόρδα, και οι διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού καλύπτονταν με εισαγωγές. Χαρακτηριστικά, στη Θεσσαλία ξεριζώθηκαν εκτάσεις με αμυγδαλιές, προκειμένου να φυτευτεί βαμβάκι, η επιδότηση για το οποίο ήταν τρεις φορές πάνω από την εμπορική του τιμή. Βαθμιαία, τα ράφια των σούπερ μάρκετ γέμισαν με φασόλια γίγαντες και σκόρδα από την Κίνα, φασόλια μαυρομάτικα από το Περού και τη Μαδαγασκάρη, φακές από τον Καναδά, φάβα και ρεβίθια από το Μεξικό και την Τουρκία, κουκιά από τη Συρία! Η κατάσταση απέβη δραματική όσον αφορά τον κλάδο τροφίμων ζωικής προέλευσης, όπου έφτασε να είναι εισαγόμενο το 85% σχεδόν του καταναλισκόμενου βόειου κρέατος, το 70% του χοίρειου κρέατος και το 20% των πουλερικών! Οι πολιτικοί δικαιολογούσαν τις ανεξέλεγκτες εισαγωγές με υποσχέσεις για αύξηση των εξαγωγών μας στα εναπομείναντα γεωργικά προϊόντα. Υποσχέσεις που ουδέποτε πραγματοποιήθηκαν. Η εξαγωγή δεν συνίσταται μόνο στην αποστολή του εμπορεύματος. Για να είναι επικερδής, προϋποθέτει πολύπλοκο σχεδιασμό δικτύου με σημεία πώλησης στο εξωτερικό. Χρειάζεται διαπραγματεύσεις, εφοδιαστικές αλυσίδες, αποθήκευση, διαφήμιση, προστασία προέλευσης! Επιπλέον, ένα εξαγωγικό δίκτυο δεν μπορεί να δημιουργηθεί από μόνο μια εταιρεία ή για ένα μόνο προϊόν. Απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό, που μόνο η πολιτεία θα μπορούσε να τον κάνει. Παρ’ όλα αυτά, και σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, οι ελληνικές κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν ως άλλοθι για την παντελή αδράνειά τους τα ιδεολογήματα περί ανεξαρτησίας της αγοράς και εμπιστοσύνης στην ιδιωτική πρωτοβουλία και το δαιμόνιο του Έλληνα! Ακολουθούσαν, δηλαδή, μια τακτική που αποδείχθηκε πετυχημένη: εγκατέλειπαν τον Έλληνα αγρότη κολακεύοντάς τον! Παράλληλα, ο αγροτικός πληθυσμός της χώρας άρχισε να καταρρέει — σήμερα η ελληνική ύπαιθρος έχει ερημώσει από ελληνικό πληθυσμό: δεν βρίσκεις σχεδόν καθόλου Έλληνες εργάτες γης, ενώ οι Έλληνες έχουν αρχίσει να σπανίζουν ακόμα και ως επιχειρηματίες αγροτοκτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων. Με βάση τα ετήσια δελτία της ΕΛΣΤΑΤ, οι Έλληνες αγρότες από 30% του συνολικού πληθυσμού πριν το 1980 μειώθηκαν ουσιαστικά στο 3% το 2009. Έφτασε, δηλαδή, το ποσοστό αγροτών της χώρας στο επίπεδο που ζητούσαν οι Ευρωπαίοι από την κυβέρνηση Κων. Μητσοτάκη στις αρχές του 1990. Οι πολιτικές μείωσης του αγροτικού κόσμου που εφαρμόστηκαν όλα αυτά τα χρόνια πέτυχαν το στόχο τους! Καλλιεργήθηκε η αστυφιλία, που πάντα είχε ο λαός μας. Έτσι, οι φαύλοι πολιτικοί αφενός εμφανίζονταν ότι κάνουν αυτό που ζητά ο λαός και αφετέρου επιτύγχαναν τις δεσμεύσεις τους στα αφεντικά των Βρυξελών. Όταν, μετά το 2009 η ΕΛΣΤΑΤ κατέγραψε μικρή αύξηση των αγροτών, αυτή στην πραγματικότητα ήταν αποτέλεσμα της ανάγκης να μειωθεί ο αριθμός των ανέργων που δημιούργησε η οικονομική κρίση. Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί μας βρήκαν τη λύση στο πρόβλημα της ανεργίας: οι άνεργοι καταγράφηκαν ως υποαπασχολούμενοι αγρότες! Σήμερα κανένα από τα κοινοβουλευτικά πολιτικά κόμματα δεν ασχολείται με το αγροτικό μας ζήτημα. Δεν κρύβουν την αδιαφορία τους ούτε καν στα προεκλογικά τους προγράμματα, στα οποία η αγροτική πολιτική τους χαρακτηρίζεται από γενικολογίες και παντελή έλλειψη ρεαλιστικών προτάσεων. Επιπλέον, τα παλαιά κόμματα μέσω των υποτιθέμενων αγροτικών τους σχεδιασμών βρίσκουν την ευκαιρία να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη για τις δραματικές επιπτώσεις που θα έχει για την ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία η Νέα ΚΑΠ (2021-2027), επιπτώσεις τις οποίες έχουν ήδη αποδεχτεί. Την ίδια ώρα, κάποια οπορτουνιστικά νέα κόμματα βλέπουν τον αγρότη ως εύκολο στόχο και δεν διστάζουν να παρουσιάσουν ως αγροτική πολιτική κείμενα βοτανικής για εναλλακτικές καλλιέργειες, «superfoods», αρωματικά και θεραπευτικά φυτά!
Το κόμμα μας υποστηρίζει ότι ο αγροτικός τομέας της χώρας πρέπει να αποτελεί βασικό πυλώνα της εθνικής οικονομίας και ότι επιβάλλεται να ενισχύονται συνεχώς οι σχέσεις του με τομείς όπως το εξωτερικό εμπόριο, η βιομηχανία τροφίμων και ποτών, η εστίαση και ο τουρισμός. Παράλληλα, θεωρεί ότι η Ελλάδα πρέπει να έχει ως σταθερό στόχο την επίτευξη αυτάρκειας στη γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή.
