Ο άλλος Αύγουστος

Ο Αύγουστος, ο μήνας των διακοπών πέρασε ακόμα μία χρονιά. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, ανοίγοντας τις τηλεοράσεις μας, αλλά και το ίντερνετ, γίναμε θεατές στο ίδιο έργο. Εκπομπές, ρεπορτάζ, ειδήσεις, ακόμα και στα δελτία καιρού μεγάλων καναλιών να προβάλλονται πρότυπα χειρίστου είδους σε συγκεκριμένα κοσμοπολίτικα νησιά ή σε ορισμένα νυχτερινά μαγαζιά. Ατελείωτα πάρτυ, μεθυσμένοι, ναρκωτικά, ξυλοδαρμοί, δολοφονίες, γυναίκες με μαγιό που έχουν μικρύνει περισσότερο και από εσώρουχα. Νέοι χωρίς ιδανικά, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς αξιοπρέπεια, Έλληνες και ξένοι με εκατό ψυχολογικά και απωθημένα ο καθένας, να προσπαθούν να ξεπεράσουν σε κατάντια τους εαυτούς τους και τους υπολοίπους κάθε φορά. Είναι όμως μόνο αυτά που προβάλλουν τα κανάλια; Είναι μόνο αυτή η Ελλάδα των διακοπών; Είναι μόνον αυτός ο Αύγουστος των Ελλήνων; Φυσικά και όχι.

Είναι και το άλλο κομμάτι, το υγιές, που μας το δείχνουν ελάχιστοι στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και που στα πλαίσια της μάχης αξιών και ιδεών που δίνουμε έχουμε χρέος, όχι μόνο να το παρουσιάζουμε, αλλά και συμμετέχουμε ενεργά σ’ αυτό. Είναι το μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων που επιλέγει για διακοπές το χωριό ή το νησί του, τον τόπο καταγωγής του. Έλληνες που επιλέγουν να ανοίξουν το πατρικό τους, να συναντήσουν συγγενείς και φίλους, να ενισχύσουν τους βιοπαλαιστές της επαρχίας, αντί να κάνουν ένα τσεκ ιν σε κάποιο γνωστό μαγαζί. Έλληνες που είναι κοντά στην παράδοση, με αποκορύφωμα τη γιορτή της Παναγίας, στις 15 Αυγούστου. Από τη Θράκη στην Ήπειρο και από την Πελοπόννησο στην Κρήτη και στην υπόλοιπη νησιωτική Ελλάδα. Πανηγύρια, εορταστικές εκδηλώσεις, χοροί, τραγούδια, τοπική κουζίνα, είναι κάποιες από τις δραστηριότητες των πραγματικών Ελλήνων.

Απόδειξη για όλα αυτά είναι οι σκληροί χαρακτηρισμοί που προσδίδουν, φίλοι και συγγενείς, Αθηναίοι και επαρχιώτες, σε όσους έχουν απομακρυνθεί από τα χωριά και από την παράδοση τα τελευταία χρόνια. Από τους Ποντίους και τους Βλάχους, μέχρι τους υπερήφανους Ηπειρώτες και τους Κρητικούς (που κάνουνε τον πόλεμο, Πεντοζάλι) συναντάμε ένα κοινό χαρακτηριστικό, ότι τα περισσότερα παραδοσιακά γλέντια και πανηγύρια, αν όχι όλα, ξεκινάνε με νέους Έλληνες με παραδοσιακές φορεσιές. Νέοι που διψάνε για παράδοση, για μάθηση, για αγώνα, για Ελλάδα. Νέοι που προετοιμάζονται όλη τη χρονιά στους πολιτιστικούς συλλόγους της τσιμεντούπολης ή του εξωτερικού, ακριβώς για αυτά τα λίγα λεπτά, για να μπουν πρώτοι στο χορό, υπερήφανα με το κεφάλι ψηλά. Πολύ νεαροί, ανήλικοι πολλές φορές, με τη σωστή παρακίνηση των αξιέπαινων γονέων τους, πέρα από το ότι είναι συνεχιστές της ελληνικής παράδοσης, δίνουν δύναμη και σε εμάς να συνεχίσουμε. Νέοι που πηγαίνουν στο κυνήγι. Που περιμένουν με ανυπομονησία την έναρξή του στις 20 Αυγούστου. Που προετοιμάζονται γι’ αυτήν.

Υπάρχει τελικά ελπίδα γι’ αυτόν τον τόπο, πραγματική ελπίδα. Στην άλλη Ελλάδα από αυτή που μας δείχνουν. Στον διαφορετικό Αύγουστο από αυτόν που μας σερβίρουν καθημερινά όλα τα μεγάλα κανάλια. Και αυτό πρέπει να είναι το σύνθημά μας από δω και στο εξής: Πάτα στις ρίζες σου γερά και κοίτα ψηλά!

Εν Οπλοις