Ξεκινώντας το κείμενο πρέπει να τονίσω ότι κανένας δεν έχει πρόβλημα με τους φιλόζωους. Τους πραγματικούς φιλόζωους όμως. Και κανένας μας δεν μπορεί να δεχθεί τη βία από όπου και αν προέρχεται. Αφορμή για τις σημερινές σκέψεις μου είναι ένα πρόσφατο περιστατικό που έγινε στη Σαντορίνη όπου μια ομάδα φιλόζωων πραγματοποίησε παρέμβαση για τη δουλειά των αγωγιατών και οι τελευταίοι τους επιτέθηκαν.
Αρχικά, πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός. Υπάρχουν φιλόζωοι, είτε δρουν μεμονωμένα είτε σε οργανωμένες ομάδες και οργανώσεις, που προσφέρουν πολλά και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Και είναι σημαντικό να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι ευαισθητοποιημένοι. Ειδικά εδώ στην Ελλάδα που είτε μένεις σε χωριό είτε στο κέντρο του Κολωνακίου, θα έχεις σίγουρα γύρω από το σπίτι σου 2-3 αδέσποτα σκυλιά, πεινασμένα και ταλαιπωρημένα.
Υπάρχουν όμως και πολλές οργανώσεις φιλόζωων, οι οποίες συντηρούνται από κρατικές επιχορηγήσεις, μπλέκονται σε ζητήματα που αγνοούν, απλώς και μόνο για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους ή για να δημιουργήσουν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν.
Είναι δυνατόν να υποστηρίζουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ότι ο λύκος στην Ελλάδα τείνει να εξαφανιστεί; Όταν κάτοικοι τη επαρχίας, απλοί πολίτες, αλλά και κτηνοτρόφοι διαμαρτύρονται συνεχώς για τις καταστροφές από τον υπερπληθυσμό των λύκων; Είναι δυνατόν να διοργανώνουν αυτοί οι άνθρωποι ημερίδες για την εξαφάνιση των τσακαλιών, όταν κάθε χρόνο μετράμε δεκάδες επιθέσεις τσακαλιών σε ανθρώπους; Φέτος, ενημερωτικά είχαμε και νεκρή, μια ηλικιωμένη στη Μάνη. Ούτε νομίζω να πιστεύει κανείς ότι το μεγάλο πρόβλημα των Ελλήνων είναι η προστασία της οχιάς και του νερόφιδου. Σε πιο συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπως πχ στην παρακώλυση της εξαφάνισης των κουνουπιών στη Μακεδονία δεν θα αναφερθώ καν.
Και έρχεται και το συγκεκριμένο περιστατικό στη Σαντορίνη. Και κάνω κάποιες σκέψεις. Κατηγορούν τους αγωγιάτες, με τη λογική της συλλογικής ευθύνης, λόγω ενός βίντεο με έναν παππού που χτυπάει το ζώο του. Καταδικαστέο. Όμως δεν έχει καμία σχέση με τους υπόλοιπους που έγινε η παρέμβαση. Ενημερωτικά, για την ιστορία και μόνο, από τότε που ξεκίνησε η τουριστική ανάπτυξη του νησιού οι αγωγιάτες μπήκαν στη υπηρεσία του τουρισμού. Παλαιότερα, όταν δεν υπήρχε το λιμάνι του Αθηνιού, οι μόνες προσβάσεις ήταν ο Γιαλός των Φηρών και τα λιμανάκια της Οίας. Ακόμα και σήμερα σε αρκετά χωριά όπου η πρόσβαση γίνεται μόνο με σκαλιά τα υλικά οικοδομών και οι προμήθειες μεταφέρονται με γαϊδουράκια και μουλάρια. Επομένως, έχεις μια φιλοζωική οργάνωση. Έχεις ενδείξεις ότι η συγκεκριμένη παρέα αγωγιατών χτυπάει τα ζώα; Κάνεις καταγγελία. Έχεις αποδείξεις; Κάνεις μήνυση. Να πηγαίνεις όμως στο σημείο εργασίας τους και να προσπαθείς να παρακωλήσεις την δουλειά τους, προσπαθώντας να πείσεις τον κόσμο να μην ανεβαίνει στα μουλάρια, τότε είναι λογικό να υπάρξουν αντιδράσεις, ειδικά από όσους σέβονται πραγματικά τα ζώα τους. Με κάθε σεβασμό στους πραγματικούς φιλόζωους. Αλλά και με πίστη ότι οι αγωγιάτες στο σύνολό τους, που ασκούν ένα επάγγελμα προπολεμικό, συνυφασμένο με την ελληνική νησιώτικη παράδοση, σέβονται τα ζώα τους!
Κλείνοντας, να τονίσω ξανά ότι η βία είναι καταδικαστέα. Ωστόσο, επειδή θεωρώ εξαιρετικό το να βοηθούν κάποιοι σκυλάκια και γάτες, θέλω να καταδείξω ότι δεν υπάρχει λόγος να μπλέκονται σε άλλες υποθέσεις άγνωστες γι’ αυτούς, σαν αυτές που ανέφερα πιο πάνω. Ειδικά, όταν μιλάμε για «συλλόγους» και ΜΚΟ, όπου είναι πολλά τα λεφτά Άρη.. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα»
