Είναι γεγονός ότι στο πέρασμά της η οικονομική κρίση δεν αφήνει και δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο. Έτσι λοιπόν δε θα μπορούσε να γλυτώσει και το κυνήγι, η πανάρχαια αυτή ενασχόληση των Ελλήνων, τόσο για την εξυπηρέτηση των αναγκών τους, όσο και για την ευχαρίστηση των εξορμήσεων στη φύση.
Ξεκινώντας, είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι οι κυνηγοί στην Ελλάδα ξεπερνούν τις 200.000, ασχέτως αν κάθε χρόνο μειώνονται οι κυνηγετικές άδειες. Το πάθος για το κυνήγι δεν έχει χαθεί από τον Έλληνα και αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό, από τους κατά τόπους κυνηγετικούς συλλόγους, από τα έντυπα μέσα (εφημερίδες, περιοδικά, ένθετα σε μεγάλες εφημερίδες) και από τους χιλιάδες ενδιαφερόμενους κυνηγούς που επισκέπτονται τις καθιερωμένες ετήσιες εκθέσεις.
Επιπλέον, το κυνήγι στην Ελλάδα έχει γίνει κάτι σαν θεσμός, ο οποίος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την οικογένεια. Για τους κατοίκους της επαρχίας και όχι μόνο, το κυνήγι έχει γίνει καθημερινότητα. Πολύ καιρό πριν ανοίξει επίσημα η κυνηγετική περίοδος, ξεκινάει η εκπαίδευση των σκύλων (ιχνηλατών), με καθημερινές πορείες σε χωράφια και κυνηγότοπους. Τα λεγόμενα εκπαιδευτικά, τα οποία είναι σημαντικά για τα σκυλιά, για να προσφέρουν αργότερα στο κυνήγι. Η αγάπη για τα σκυλιά, ο σεβασμός στη φύση, οι ιστορίες, οι γνώσεις και οι καραμπίνες, είναι κάποια από τα ηθικά και υλικά στοιχεία, που περνάνε από πατέρα σε γιό. Το κυνήγι συνδέεται με την ιστορία των Ελλήνων, την οικογένεια, επομένως και την παράδοση.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι το κυνήγι μέσα από τις δοκιμασίες που περνάει, λόγω της οικονομικής κατάστασης των κυνηγών και γενικότερα της χώρας, επηρεάζει με την σειρά του και άλλους τομείς της οικονομίας. Όταν λιγοστεύουν οι άδειες κάθε χρόνο ή βγαίνουν μόνο περιφερειακές, ζημιώνεται το ίδιο το κράτος, καθώς του αντιστοιχούν λιγότερα χρήματα και από αυτό τον κλάδο. Εφόσον, πλήττεται το κυνήγι με την οικονομική κρίση, επηρεάζει με τη σειρά του και άλλα επαγγέλματα, ως φυσικό επακόλουθο, διότι όταν λιγοστεύουν οι εξορμήσεις των κυνηγών, κυρίως από τις πόλεις, σε ακριτικές περιοχές (Έβρο, Ήπειρο, νησιά), τόσο τους καλοκαιρινούς μήνες (Αύγουστο και έπειτα), όσο και τους χειμερινούς, οι ιδιοκτήτες ξενοδοχείων, καφενείων και ταβερνών σε αυτές τις περιοχές, βλέπουν κάθε χρόνο τα εισοδήματά τους να μειώνονται. Για τις συνδρομές στους κατά τόπους κυνηγετικούς συλλόγους δεν θα αναφέρουμε για την τραγική κατάσταση που επικρατεί. Ούτε για κυνηγούς, που έχουμε δει κατά καιρούς να πουλάνε τις καραμπίνες τους, ακόμη και τα ρούχα τους, για να έχουν ως βοήθημα αυτό το μικρό αντίτιμο. Ομολογουμένως, και τα μαγαζιά με είδη κυνηγίου και φυσιγγίων κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Στις πόλεις μόνο καταφέρνουν να επιβιώσουν κάποια από αυτά, όχι γιατί στηρίζονται από κυνηγούς, αλλά από άνδρες και γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας.
Συμπερασματικά, γίνεται εύκολα αντιληπτό, ότι και το κυνήγι είναι από τους τομείς, που έχουν χτυπηθεί από την οικονομική κρίση. Από όποια σκοπιά και να το δει κανείς, είναι σαν μία πληγή που αντί να κλείνει, συνεχώς ανοίγει. Σχολιάζοντας απλώς τις διαστάσεις της οικονομικής κρίσεως και αντιδρώντας, είτε ως κυνηγός κάποιος, είτε ως απλός Έλληνας που πιστεύει στην παράδοση πρέπει να κρατήσει αναμμένη την φλόγα μέσα του για το κυνήγι. Για μία από τις πιο εποικοδομητικές ενασχολήσεις των Ελλήνων, από αρχαιοτάτων χρόνων, όπως αναφέραμε και προηγουμένως.
Εν Οπλοις
