Τρεις νέοι «πράσινοι» φόροι από το 2022: Στόχος τους δεν ήταν και δεν είναι η βελτίωση του περιβάλλοντος

Πριν κλείσει το 2021, τρεις πράσινοι φόροι θεσμοθετήθηκαν για το “καλό του περιβάλλοντος”…

Και οι τρεις φόροι ονομάζονται “πράσινα τέλη”, όμως πρόκειται περί απάτης, διότι τα τέλη στην επιστήμη της Δημοσιονομίας είναι χρήματα που δίδονται σε θεσμικούς φορείς σε αντάλλαγμα κάποιας ανταπόδοσης, κάποιου οφέλους. Εδώ δεν υπάρχει καμία ανταπόδοση, μιλάμε για καθαρή είσπραξη και ρίψη των χρημάτων στο κρατικό ταμείο όπου εκεί εξαφανίζονται.

Έτσι λοιπόν από τον Ιανουάριο, ο νόμος που ο Τσίπρας είχε φέρει περί χρέωσης πλαστικών σακουλών οι οποίες χρεώνονταν 4 λεπτά του ευρώ, άλλαξε και πλέον χρεώνονται 9 λεπτά. Για μια οικογένεια που κάνει τα ψώνια της εβδομάδας και χρειάζεται το ελάχιστο 10 σακούλες, αυτό σημαίνει σχεδόν 1 ευρώ σε κάθε αγορά, για σακούλες. Συνολικά αυτό μπορεί να σημαίνει περί τα 3 ευρώ το μήνα ή περίπου 30 ευρώ το χρόνο για σακούλες.

Ο δεύτερος φόρος που επεβλήθη είναι η επιβάρυνση 3 λεπτών ανά λίτρο στο πετρέλαιο. Έτσι, για ένα φορτηγό που θα χρειαστεί 1.000 λίτρα για ένα μόνο ταξίδι μεταφοράς προϊόντων στο κόστος μεταφοράς θα προσαυξηθεί το ποσό των 30 ευρώ, συν το ΦΠΑ, δηλαδή 37 ευρώ συνολική επιβάρυνση. Βεβαίως το κόστος μετακυλίεται στα προϊόντα και βεβαίως έχει αρνητική επίπτωση στην οικονομία και στις τσέπες μας. Εννοείται πως ένας τέτοιος φόρος δεν πρόκειται να μειώσει την κατανάλωση πετρελαίου αφού κάνεις δεν καίει πετρέλαιο για πλάκα, αλλά μόνο κάτ’  ανάγκη διαβίωσης και βιοπορισμού.

Τέλος, στη λήξη της χρονιάς και μέσα στα ψιλά γράμματα, πέρασε άλλος ένας φόρος που βαφτίστηκε “τέλος”. Με αυτό το νέο φορολογικό εργαλείο θα χρεώνονται τα πλαστικά ποτηράκια προς 10 λεπτά το κομμάτι. Όλα τα παραπάνω θα περίμενε κανείς πως αν είχαν τελεολογική έμπνευση από πίσω τους, θα συστηνόταν τουλάχιστον ένα ταμείο περιβάλλοντος, στο οποίο θα συγκεντρώνονταν τα λεφτά αυτών των “τελών” και θα χρηματοδοτούνταν δράσεις, όπως αναδάσωση, μελέτη νέων φιλοπεριβαλλοντικών τεχνολογιών, ενίσχυση φορέων περιβάλλοντος (εθελοντές κλπ) και γενικότερα θα βλέπαμε ένα απτό αποτέλεσμα για την έμμεση αυτή φορολογία στην οποία αγογγύστως υποκείμεθα για το “καλό του περιβάλλοντος”…

Τώρα, αυτά τα λεφτά που αποσπώνται με δόλιο τρόπο καθημερινά από την τσέπη μας, με πρόσχημα έναν αγαθό σκοπό, πετάγονται στο βαρέλι δίχως πάτο που λέγεται δημόσιο ταμείο. Ο στόχος λοιπόν δεν είναι και δεν ήταν ποτέ η βελτίωση του περιβάλλοντος.

Τα “πράσινα τέλη” είναι μια νέα μορφή φορολογίας που εφαρμόζεται στον προηγμένο κόσμο, ενώ χώρες του τρίτου κόσμου μολύνουν ανεξέλεγκτα και πολλαπλώς περισσότερο το περιβάλλον. Είναι ένα πρόσχημα για να υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο τον τρόπο ζωής των ανθρώπων της Δύσεως που ήδη βάλλονται κοινωνικώς και οικονομικώς από κατασκευασμένα αίτια. Ειδικά όμως για την Ελλάδα, της οποίας το πληθυσμιακό μέγεθος αλλά και η φύση της οικονομίας της (μη παραγωγική) είναι ελαχίστου “περιβαλλοντικού αποτυπώματος” (sic), τέτοιες αποφάσεις εκτός από καταστροφικές για την ζωή των πολιτών, είναι και φαιδρές αφού δεν έχουν καν εφαρμοστεί σε άλλα πολυπληθέστερα κράτη με ισχυρότερη οικονομία και ασύγκριτα πιο αυξημένη κατανάλωση.

Σε κάνει να αναρωτιέσαι για τα κίνητρα αυτών που μας κυβερνούν.

Ευστάθιος Δαφνομήλης

About Author