Κυνήγι υδρόβιων θηραμάτων

Το κυνήγι των υδρόβιων είναι από τα καλύτερα, συναρπαστικότερα αλλά και πιο νόστιμα κυνήγια. Το κυνήγι των υδρόβιων έχει πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα, στην Αργεντινή, στην Αμερική, στην Ιρλανδία και αλλού. Το κυνήγι των υδρόβιων είναι ένα αθλητικό και άκρως ενδιαφέρον κυνήγι μέσα σε τοπία εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς, ακόμα και κάτω από ακραίες καιρικές συνθήκες, καθώς τέτοιες συνθήκες είναι κατάλληλες για να ικανοποιηθεί το πάθος του κυνηγού με πολλά θηράματα. Το κυνήγι των υδρόβιων θηραμάτων μπορεί να γίνει μέσα σε ελώδεις εκτάσεις, όχθες ποταμών, μέσα σε λίμνες που εμφανίζουν πλούσια υδάτινη βλάστηση αλλά και οπουδήποτε γίνονται μεγάλες συγκεντρώσεις νερού. Υδρόβια θηράματα μπορεί ακόμα να βρει ένας κυνηγός σε ρίζες δέντρων κοντά σε όχθες ποταμών, σε βάλτους ακόμη και σε πλημμυρισμένα χωράφια. Για το κυνήγι των υδρόβιων θηραμάτων χρειάζεται σίγουρα και σκύλος, κυρίως για να μαζέψει τα χτυπημένα θηράματα, ωστόσο όμως ο κυνηγός θα πρέπει για την ασφάλεια του σκύλου να μην το αφήνει να μπαίνει σε επικύνδυνα ρεύματα. Στην Ελλάδα όταν λέμε για υδρόβια θηράματα εννοούμε κυρίως πάπιες. Για το κυνήγι της πάπιας χρειάζονται σκυλιά καλά εκπαιδευμένα, ανθεκτικά στο κρύο, γεροδεμένα και να μη φοβούνται το νερό αλλά και την πολύωρη κίνηση μέσα στο νερό. Όπως σε όλα τα κυνήγια τα σκυλιά πρέπει να είναι υπάκουα και φυσικά όπως ήδη αναφέρθηκε να μην έχουν κοντό τρίχωμα για να μην υποφέρουν από το κρύο. Τα σκυλιά αυτά που ακολουθούν τον κυνηγό σε τόσο δυσμενείς καιρικές συνθήκες χρειάζονται μεγάλη προσοχή, τόσο κατά την διάρκεια του κυνηγιού, όσο και μετά, με ένα καλό στέγνωμα γυρνώντας στο σπίτι.

Η πρασινοκέφαλη πάπια

Η πρασινοκέφαλη πάπια είναι η πιο γνωστή αλλά και η πιο πολυπληθής κυνηγόπαπια. Το όνομα της το έχει γιατί κυρίως έχει πράσινο κεφάλι και λαιμό. Συναντάται κυρίως σε γλυκά νερά όπως λίμνες, βάλτους, ρυάκια, ποταμούς, χωράφια με νερό. Ωστόσο όμως μπορεί να τις βρει και ο κυνηγός σε θάλλασες ή σε παραθαλλάσιες εκτάσεις. Οι περισσότερες από τις πρασινοκέφαλες πάπιες είναι ενδημικές. Πραγματοποιούν όμως και περιπλανητικές μετατοπίσεις, κυρίως σε περιόδους παγετού για να καθίσουν σε εκτάσεις που δεν καλύπτονται από πάγο. Έχουμε αναφερθεί και σε παλαίοτερο άρθρο για το εξαιρετικό κυνήγι της πάπιας και σε επόμενο φύλλο της Σελίδας του Κυνηγού θα γίνει αναφορά σε διάφορες συνταγές μαγειρέματος πάπιας από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας.

Το μπεκατσίνι

Το μπεκατσίνι των βάλτων έχει και αυτό αρκετούς οπαδούς στην Ελλάδα όπως ακριβώς και η μπεκάτσα. Θεωρείται πολύ ωραίο κυνήγι και νοστιμότατος μεζές στο τραπέζι. Είναι μια μικρογραφία μπεκάτσας, σχετικά σπάνιο, δύσκολο να σηκωθεί και δύσκολο στη στόχευση. Περπαντώντας, σε έναν βάλτο μπορεί να σηκωθεί ένα μπεκατσίνι αλλά και σε αυτό το κυνήγι ένα σκυλί αποτελεί έναν εξαιρετικό βοηθό. Πολύ διαδεδομένο και δεμένο με την παράδοση των κυνηγών το συγκεκριμένο θήραμα θεωρείται και στην Ιρλανδία. Το μπεκατσίνι, όπως αναφέρθηκε ήδη είναι μια μικρογραφία μπεκάτσας. Έχει πολλές μορφολογικές ομοιότητες με την μπεκάτσα στα δάση. Έχει μακρύ και μυτερό ράμφος, τα μάτια είναι σε αρκετά πλάγια θέση και γι’ αυτό έχει πολύ μεγάλο οπτικό πεδίο. Η περιοχή που τρέφεται είναι οι βάλτοι ή όπου υπάρχει υγρό και μαλακό χώμα, χωρίς όμως να έχει πολλά νερά, γιατί δεν μπορεί να τραφεί. Γενικώς, οι πιο πολυσύχναστοι τόποι είναι περιοχές με βλάστηση, χαμηλοί βάλτοι, υγρά χωράφια, όχθες λιμνών. Σε περιόδους παγετού το θήραμα ανεβαίνει σε ψηλά ρεύματα νερού αλλά και ψηλά σε βουνά. Είναι κυρίως μοναχικό πουλί αλλά κάποιες φορές συναντάνται και σε κοπάδι. Εδώ να τονιστεί η περίεργη συμεριφορά του συγκεκριμένου θηράματος, που είναι γνώριμη για τους κυνηγούς των υδρόβιων θηραμάτων και δεν είναι άλλη από τους αλλοπρόσαλλους ελιγμούς που συνοδεύονται με μια βραχνή φωνή, όχι μόνο για να αποφύγει τον κυνηγό και τις τουφεκιές του, αλλά και για να ενημερώσει τα υπόλοιπα πουλιά που βρίσκονται τριγύρω. Υπάρχουν αρκετά βίντεο στο διαδίκτυο που μπορεί να δει κανείς τους ελιγμούς αυτούς, με τη μορφή ζιγκ – ζαγκ, από το μπεκατσίνι.

Αργεντινή

Ήδη αναφέρθηκε η Αργεντινή στο σημερινό άρθρο και όχι τυχαία, καθώς είναι η χώρα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως η μητέρα του κυνηγιού των υδρόβιων θηραμάτων. Χιλιάδες οι κυνηγοί, χιλιάδες και τα θηράματα της πρασινοκέφαλης πάπιας, πάπιες με ροζ ράμφος, αγριόχηνες και μπεκατσίνια. Ειδικά οι πάπιες είναι τόσες πολλές, που σε πολλές περιοχές της Αργεντινής είναι βλαβερές λόγω των εκτεταμένων ζημιών που προκαλούν σε ορυζώνες. Το κυνήγι των υδρόβιων πουλιών στην Αργεντινή πραγματοποιείται κυρίως σε βάλτους και σε μικρές λίμνες.

Γενικές πληροφορίες για υγρότοπους

Υγροβιότοπος ή αλλιώς υγρότοπος ονομάζεται κάθε τόπος που καλύπτεται μόνιμα ή εποχικά από ρηχά νερά ή που δεν καλύπτεται ποτέ από νερά αλλά έχει υγρό υπόστρωμα για μεγάλο διάστημα του έτους. Υγρότοποι είναι φυσικές ή τεχνητές περιοχές αποτελούμενες από έλη με ποώδη βλάστηση, από μη αποκλειστικώς ομβροδίαιτα έλη με τυρφώδες υπόστρωμα, από τυρφώδεις γαίες ή από νερό. Οι περιοχές αυτές είναι μόνιμα ή προσωρινά κατακλυζόμενες από νερό το οποίο είναι στάσιμο ή τρεχούμενο, γλυκό, υφάλμυρο ή αλμυρό και περιλαμβάνουν επίσης εκείνες τις εκτάσεις που καλύπτονται από θαλασσινό νερό το βάθος του οποίου κατά τη ρηχία δεν υπερβαίνει τα έξι μέτρα. Φυσικοί υγροβιότοποι: Ποταμοί και ρυάκια με συνεχή ροή, δέλτα ποταμών, ποτάμιες πλημμυρογενείς πεδιάδες, λίμνες γλυκού νερού, υφάλμυρες λίμνες και έλη, λιμνούλες με έλη γλυκού νερού, έλη με θαμνώδη βλάστηση, δάσος σε έλος γλυκού νερού, τυρφώδεις γαίες ή έλη με τυρφώδη πυθμένα, αλπικοί υγρότοποι, πηγές γλυκού, οάσεις και γεωθερμικοί υγροβιότοποι.

Τεχνητοί υγροβιότοποι είναι: Περιοχές αποθήκευσης νερού που δημιουργούνται με φράγματα, λιμνούλες αγροκτημάτων, λιμνούλες υδατοκαλλιεργειών, αλυκές, αγρότοποι από εκσκαφές σε λατομεία και ορυχεία, υγρότοποι για επεξεργασία λυμμάτων και εποχικώς κατακλυζόμενες γαίες.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Ελεύθερη Ώρα”