Σήμερα αποφάσισα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα σε δύο ιστορικά όπλα, μια καραμπίνα και ένα δίκαννο, που και τα δύο περάσανε πρόσφατα στον γράφοντα από πατέρα και παππού αντίστοιχα. Για το δίκαννο οι πληροφορίες που βρίσκουμε είναι ελάχιστες, ωστόσο είναι και τα δύο όπλα ιστορικά, αλλά και πολυχρησιμοποιημένα στη χώρα μας.
Ξεκινώντας λοιπόν, με την καραμπίνα να αναφέρω ότι οι Franchi δραστηριοποιήθηκαν για πρώτη φορά στη Μπρέσια, ως τεχνίτες μεταξιού και μετάλλου. Γρήγορα έγιναν γνωστοί στην κοινωνία και μπήκαν και στον χώρο κατασκευής όπλων. Οι απόγονοί τους συνέχισαν αυτή την οικογενειακή παράδοση και εγκαινίασαν το πρώτο εργοστάσιο κατασκευής όπλων το 1868. Κάπως έτσι, έχουμε τα πρώτα μοντέλα της Luigi Franchi, το 46 αλλά και το 48/AL, το οποίο έγινε γρήγορα γνωστό σε όλο τον κόσμο, καθώς ήταν ελαφρύ, εύκολο στον χειρισμό, με μακρύ επαναληπτικό ελατήριο και με αλουμινένια βάση. Η συγκεκριμένη καραμπίνα θεωρείται ασφαλής, λόγω της στιβαρής θαλάμης του όπλου, η οποία μπορεί εύκολα να αντικατασταθεί σε περίπτωση βλάβης. Χρησιμοποιήθηκε από χιλιάδες κυνηγούς και στην Ελλάδα και παραμένει αξιόπιστη ακόμα και σήμερα. Το μοντέλο της Franchi 48/AL κυκλοφορεί σε διάφορα διαμετρήματα. Η Franchi για δεκαετίες κέρδισε ένα μεγάλο μέρος στις πωλήσεις παγκοσμίως και δικαιωματικά ανταγωνίζεται όλες τις μεγάλες οπλοβιομηχανίες.
Συνεχίζοντας, ας περάσουμε στο δίκαννο Vickers, ένα Ιταλικό κοκοροτούφεκο, όπως συνηθίζεται να λέγεται, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί και αυτό στην Ελλάδα από πλήθος κυνηγών. Το συγκεκριμένο δίκαννο είναι 12άρι και έχει κάννη 71 εκατοστών με τσοκ ντεμί και φουλ. Έχει μασίφ βάση, γι’ αυτό και το όπλο έχει αντοχή στη χρήση. Αν και είναι ιταλικό, όπως είπα, έχει κάννη γερμανικής κατασκευής και αυτό γιατί το συγκεκριμένο όπλο είναι της μεταπολεμικής περιόδου, όπου η Γερμανία λόγω των πολλών και μεγάλων προβλημάτων που αντιμετώπιζε, δεν είχε την δυνατότητα κατασκευής τελειωμένων και ολοκληρωμένων όπλων και αρκέστηκε για κάποια χρόνια στην απλή κατασκευή καννών από ατσάλι. Εδώ, αξίζει να αναφέρω ότι, σήμερα οι κυνηγοί δε τα χρησιμοποιούν, αλλά τα έχουν ως κειμήλια, λόγω της συναισθηματικής αξίας, καθώς οι περισσότεροι τα κληρονόμησαν από τους παππούδες τους.
Είναι δύσκολο να χρησιμοποιείς ένα όπλο στο κυνήγι, από την δεαετία του 60, όταν έβλεπες τον παππού σου να κυνηγάει με αυτό, λένε οι πιο πολλοί. Ωστόσο, εάν ένα τέτοιο δίκαννο είναι σε καλή κατάσταση και συντηρημένο είναι απολύτως ασφαλές. Σήμερα όσα πωλούνται, ακόμη και καινούρια, έχουν πολύ χαμηλό κόστος, σε αντίθεση με τη συντήρησή τους, που χρειάζεται πολλά περισσότερα χρήματα. Είναι δυνατόν όμως τα οικονομικά να αντισταθμίσουν τη συναισθηματική αξία ενός τόσο ιστορικού όπλου; Μάλλον όχι..
Εν Οπλοις
